Revolución de Outubro
revolución en Rusia en 2017 / From Wikipedia, the free encyclopedia
A non ser que se indique o contrario todas as datas que figuran neste artigo correspóndense co calendario gregoriano.
Revolución de Outubro | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Parte de Revolución Rusa de 1917 | |||||||
Gardas vermellos na fábrica Vulkan | |||||||
| |||||||
Belixerantes | |||||||
Goberno provisional | Soviet de Petrogrado Bolxeviques Gardas Vermellos | ||||||
Líderes | |||||||
Aleksandr Kerenskii | Vladimir Lenin Lev Trotski Vladimir Antonov-Ovseenko |
Este artigo amosa letras cirílicas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros. |
A Revolución de Outubro (en ruso: Октябрьская революция, Oktiabrskaia revoliutsiia), tamén coñecida como Revolución Bolxevique, foi a segunda fase da Revolución Rusa de 1917, trala Revolución de Febreiro.[1] A data 25 de outubro de 1917[2] corresponde ao calendario xuliano vixente no Imperio Ruso, despois abolido polo novo Goberno bolxevique. No resto do mundo, baixo o calendario gregoriano, os sucesos iniciáronse o día 7 de novembro de 1917.[3]
As sucesivas derrotas rusas na primeira guerra mundial foron unha das causas da Revolución de Febreiro. No momento de entrada na guerra, todos os partidos políticos mostráronse favorables á participación na contenda, coa excepción do Partido Obreiro Socialdemócrata, o único partido europeo xunto ao Partido Socialista do Reino de Serbia que se negou a votar os créditos de guerra, pero advertiu que non trataría de sabotar os esforzos provocados pola guerra. Tralo comezo do conflito e logo dalgúns éxitos iniciais, o Exército ruso tivo que soportar severas derrotas (en Prusia Oriental, en particular). As fábricas non se mostraron o suficientemente produtivas, a rede ferroviaria era ineficiente e o fornecemento de armas e alimentos ao Exército fallaba. No Exército, os partes batían todos os récords: 1.700.000 mortos e 5.950.000 feridos, estalando disturbios e decaendo a moral dos soldados. Estes soportaban mes a mes a incapacidade dos seus oficiais, ata o punto de fornecer a unidades de combate munición non correspondente co calibre da súa arma e a intimidación e os castigos corporais utilizados na mesma.
A insistencia do Goberno provisional en continuar a primeira guerra mundial —moi impopular—, na que levaba anos combatendo Rusia, impedía a aplicación das profundas reformas que esixía a poboación.[4] A ausencia destas fixo que o programa bolxevique, reflectido nas súas consignas de «Paz, pan e terra» e «Todo o poder para os soviets», gañase partidarios rapidamente no outono de 1917.[4] Os soviets eran unhas asembleas populares de obreiros xurdidas na revolución de 1905 e que tiveron un papel clave para a vitoria bolxevique na revolución de outubro. A crise económica, que se agravou desde o verán, a ameaza da fronte para os soldados da capital, a desilusión coa falta de reformas gobernamentais e o apoio ao Goberno provisional da maioría dos partidos favoreceu aos bolxeviques, que desencadearon unha intensa campaña de propaganda na capital, por entón Petrogrado (actual San Petersburgo).[4] Entre as clases máis desfavorecidas de Petrogrado, o rexeitamento aos sacrificios para continuar a guerra e a seguir en Gobernos de coalición cos kadetes despois do golpe de Kornílov era xeral.[4]
Malia a debilidade do Goberno provisional, poucos días antes da revolución quedou claro que unha insurrección armada contra o Goberno provisional por parte exclusivamente dos bolxeviques, como defendía Vladimir Lenin, sería rexeitada polas masas; aprobouse entón a toma do poder, pero seguindo unha estratexia defensiva, dirixida principalmente por Trotski, que consistía en asegurarse o traspaso do poder durante o II Congreso dos Soviets a piques de celebrarse.[5] Sería o Soviet de Petrogrado, e non o partido, o que tomase o poder e calquera intento de resistencia do Goberno presentaríase como un ataque contrarrevolucionario. A orde gobernamental de enviar parte da gornición á próxima fronte desatou a revolución.[5]
Defendendo as súas accións como defensa ante a contrarrevolución, o novo Comité Militar Revolucionario de Petrogrado (CMR) —controlado na práctica polos bolxeviques— foi tomando rapidamente o control das unidades da gornición.[6] Sucedéronse unha serie de choques incruentos entre o Goberno e o CMR polo control dos puntos estratéxicos da capital que terminaron coa vitoria do segundo e o illamento do primeiro, que apenas logrou solicitar axuda militar. Produciuse entón finalmente o asalto contra o Goberno que Lenin estivera esixindo desde había semanas, e que terminou coa captura de case todo o Goberno provisional a noite do 25 de outubroxul./ 7 de novembro de 1917greg.,[7] co II Congreso dos Soviets xa en sesión.
O abandono de devandito congreso polos socialistas moderados, en protesta polas accións bolxeviques, facilitou a formación dun Goberno (o Sovnarkom) exclusivamente deste partido.[6] As posteriores negociacións para formar un Goberno de coalición entre os distintos partidos socialistas fracasaron pola intransixencia das partes. Os intentos da oposición de efectuar un contragolpe mediante unha insurrección na capital e a marcha de tropas da fronte sobre a cidade fracasaron.
O poder do novo Goberno estendeuse polo país en diversas fases, con graves enfrontamentos nalgunhas zonas, como Moscova. A debilidade militar da oposición e a popularidade das primeiras medidas, con todo, favoreceron a Lenin e os seus seguidores. O rexeitamento á toma do poder, levada a cabo polos bolxeviques, da oposición máis radical e a imposibilidade da moderada de arrebatarllo a través das institucións, debido á disolución da Asemblea Constituínte en xaneiro de 1918 e á expulsión dos partidos socialistas dos soviets na primavera, conduciu á guerra civil.