Ekspedita e Mijërave
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ekspedita e Mijërave (italisht: Spedizione dei Mille) ishte një ngjarje e bashkimit italian që ndodhi në vitin 1860. Një trupë vullnetarësh të udhëhequr nga Giuseppe Garibaldi lundroi nga Quarto afër Genoa dhe zbarkoi në Marsala, Siçili, për të pushtuar Mbretërinë e Dy Siçilive, e sunduar nga Shtëpia e Bourbon-Dy Siçilive.
Ekspedita e Mijërave | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pjesë e luftërave të bashkimit italian | |||||||||
Fillimi i ekspeditës së Quarto dei Mille, Genoa | |||||||||
| |||||||||
Palët pjesëmarrëse | |||||||||
Mbështetur nga: Mbretëria e Bashkuar |
Supported by: Shtetet Papale | ||||||||
Komandantët dhe udhëheqësit | |||||||||
Giuseppe Garibaldi Victor Emmanuel II Enrico Cialdini Rodney Mundy |
Francis II Giosuè Ritucci Juchault de Lamoricière |
Projekti ishte një sipërmarrje ambicioze dhe e rrezikshme që synonte të pushtonte, me një mijë burra, një mbretëri me një ushtri më të madhe të rregullt dhe një marinë më të fuqishme. Ekspedita ishte një sukses dhe përfundoi me një plebishit që solli Napolin dhe Siçilinë në Mbretërinë e Sardenjës (e njohur edhe si Piedmonte-Sardinia), pushtimi i fundit territorial përpara shpalljes së Mbretërisë së Italisë më 17 mars 1861.
Sipërmarrja detare ishte i vetmi veprim i dëshiruar që u vendos bashkërisht nga "katër baballarët e kombit" Giuseppe Mazzini, Giuseppe Garibaldi, Victor Emmanuel II, dhe Camillo Benso, Konti i Cavour, duke ndjekur qëllime të ndryshme. Megjithatë, ekspedita u nxit nga Francesco Crispi, i cili përdori ndikimin e tij politik për të forcuar projektin e bashkimit italian.[1]
Grupet e ndryshme morën pjesë në ekspeditë për një sërë arsyesh: për Garibaldin, ishte për të arritur një Itali të bashkuar; për borgjezinë siçiliane, një Siçili të pavarur si pjesë e Mbretërisë së Italisë, dhe për njerëzit e thjeshtë, shpërndarja e tokës dhe fundi i shtypjes.
Ekspedita dhe e gjithë sipërmarrja u mbështet shumë nga Perandoria Britanike, e cila donte të krijonte një qeveri miqësore në Italinë Jugore, e cila po merrte një vlerë të madhe strategjike për shkak të hapjes së afërt të Kanalit të Suezit. Burbonët konsideroheshin jo të besueshëm për shkak të hapjeve të tyre në rritje drejt Perandorisë Ruse. Marina Mbretërore mbrojti palën e zbarkimit nga Bourbonët dhe donatorët nga Mbretëria e Bashkuar e mbështetën ekspeditën financiarisht me një pjesë të madhe të parave duke u përdorur për të ryshfet oficerëve ushtarakë të pabesë Bourbon.[2]