Grumman F6F Hellcat
From Wikipedia, the free encyclopedia
O Grumman F6F Hellcat é un caza embarcado estadounidense da segunda guerra mundial. Deseñado para substituír o anterior F4F Wildcat e contrarrestar ao Mitsubishi A6M Zero xaponés, foi o caza dominante na Armada dos Estados Unidos na segunda metade da campaña do Pacífico. Nese rol prevaleceu sobre o seu competidor máis rápido, o Vought F4U Corsair, que tivo problemas de visibilidade e coas aterraxes en portaavións.
Grumman F6F Hellcat | |
---|---|
Tipo | caza embarcado |
Fabricante | Grumman |
Primeiro voo | 26 de xuño de 1942 |
Introducido | 1943 |
Retirado | 1960 |
Principais usuarios | Armada dos Estados Unidos Corpo de Marines dos Estados Unidos Royal Navy Armada de Francia |
Produción | 1942 - 1945 |
Unidades construídas | 12 275 |
Impulsado por un Pratt & Whitney R-2800 Double Wasp de 2 000 cabalos, o mesmo motor usado tanto polo Corsair como polo Republic P-47 Thunderbolt da USAAF, o F6F era un deseño completamente novo, pero asemellábase ao Wildcat en moitos aspectos.[1] Algúns observadores militares etiquetaron ao Hellcat como o "irmán maior do Wildcat".[2]
O F6F fixo a súa estrea en combate en setembro de 1943, e foi coñecido sobre todo como un caza embarcado resistende e ben deseñado, que era capaz de superar ao A6M Zero e axudar a asegurar a superioridade aérea no teatro do Pacífico. En total 12 275 unidades foron construídas en pouco máis de dous anos.[3]
Os Hellcat foron acreditados coa destrución de 5 223 aeronaves inimigas en servizo coa Armada dos Estados Unidos, o Corpo de Marines, e na Fleet Air Arm (FAA) da Royal Navy.[4][5] Os Hellcat derrubaron máis avións inimigos que calquera outra aeronave embarcada aliada.[6] Tras a guerra os Hellcat foron retirados da primeira liña de servizo nos Estados Unidos, pero os F6F-5N equipados con radar estiveron en servizo ata 1954 como cazas nocturnos.[7][8]