مکتب التقاطی
From Wikipedia, the free encyclopedia
التقاطگرایی رویکرد مفهومی است که با جدیت بر پارادایم واحد و مجموعهای از مفروضات تکیه نمیکند، بلکه در عوض از نظریهها، سبکها یا ایدههای متعددی برای به دست آوردن دیدگاههای مکمل در مورد یک موضوع بهرهگیری میکند، یا نظریههای مختلف را در موارد خاص به کار میگیرد. با این حال، التقاطگرایی اغلب بدون قاعدهها یا قوانینی است که چگونگی یا ترکیب کدام نظریهها را تعیین کند.
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
در سال ۱۸۴۶ مجادلهٔ بین دو سبک نئوکلاسیسیسم و نئو گوتیک به اوج شدت خود رسیده بود؛ که به پیروزی هیچکدام از این دستهها منجر نشد و از آن زمان به بعد اکثر معماران نه تنها از سبک کلاسیک و گوتیک استفاده کردند بلکه سبکهای رمانتیک، بیزانس، مصری، عربی و رنسانس را هم بکار گرفتند. از این طریق بود که مکتبی که با نام اکلکتیزم مشهور است به وجود آمد. مکتبی که هستهٔ آن در مکتبهای نئوکلاسیک و رمانتیک نهفته است. شناخت بهتر سبکها و بناهای کشورهای متفاوت، رواج مکتب اکلکتیزم را تسریع کرد.
از نظر فلاسفه هریک از این مکتبها دنبالهٔ مکتب پیشین بوده، دارای ارزشی متساوی هستند و جمع کثیری از آنان تئوریهایی بر این پایه وجود آوردهاند. هگل سعی میکند سلسله مراتب سبکهای متفاوت را به صورت یک گفتمان و دیالکتیک حل کند. وی این مکتبها را سلسلهای از تز، آنتیتز و سنتز میداند و چون مکتب اکلکتیزم را نتیجهٔ برخورد سبکهای متفاوت میداند، آن را توصیه میکرد؛ ولی در عمل از اکلکتیزم به صورت ناخوشایندی استفاده شد.[1]