جنگنده اسکورت
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنگنده اسکورت مفهومی برای یک هواپیمای جنگنده بود که برای اسکورت بمب افکنها در مسیر رفت و برگشت به سمت اهدافشان طراحی شده بود. یک جنگنده اسکورت به برد کافی برای رسیدن به هدف نیاز داشت و در طول مدت حمله برای دفاع از بمب افکنها، بر بالای آنها به پرسه زدن میپرداخت.
تعدادی از جنگندههای سنگین دو موتوره با ظرفیت سوخت بالا برای انجام وظایف اسکورت قبل از شروع جنگ جهانی دوم طراحی شده بودند. این جنگندههای سنگین در طول جنگ تا حد زیادی در نقش اسکورت شکست خوردند، زیرا معمولاً توسط جنگندههای تک موتوره چابکتر مانور داده میشدند. با پیشرفت جنگ، طراحی جنگندههای دوربرد و استفاده از مخازن سوخت بیرونی به جنگندههای تک موتوره امکان انجام وظایف اسکورت را میداد. در دوران پس از جنگ، معرفی موتورهای جت و برد کوتاه ذاتی آنها، ساخت جنگندههای اسکورت را بسیار دشوار کرد. مفهوم جنگنده نفوذی برای مدت کوتاهی در دهه ۱۹۵۰ و دوباره در دهه ۱۹۶۰ ظهور کرد، اما هیچ هواپیمای تولیدی را به همراه نداشت.
امروزه نقش جنگنده اسکورت کاهش یافتهاست زیرا دکترین جنگ هوایی مدرن تأکید زیادی بر ایده برتری هوایی و اهمیت آن در توانایی نیروی هوایی برای انجام عملیات مؤثر دارد. برتری هوایی به وضعیتی گفته میشود که در آن یک نیروی هوایی بر حریم هوایی تا حدی تسلط دارد که قادر به انجام هرگونه عملیات بدون دخالت رزمندگان هوایی دشمن باشد. مبارزه با حریف با برتری هوایی در یک فضای نبرد معین بسیار سختتر است، زیرا هر تاکتیک تهاجمی یا تدافعی احتمالاً از بین میرود.[1]