Уладзімір Сямёнавіч Высоцкі
From Wikipedia, the free encyclopedia
Уладзімір Сямёнавіч Высоцкі (25 студзеня 1938, Масква, СССР — 25 ліпеня 1980) — рускі музыкант савецкага перыяду, акцёр, паэт, аўтар сотняў песень на ўласныя вершы.
Уладзімір Сямёнавіч Высоцкі | |
---|---|
руск.: Владимир Семёнович Высоцкий | |
Асноўная інфармацыя | |
Дата нараджэння | 25 студзеня 1938(1938-01-25)[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 25 ліпеня 1980(1980-07-25)[2][4][…] (42 гады) |
Месца смерці | |
Месца пахавання | |
Краіна | |
Бацька | Semyon Vysotsky[d] |
Жонка | Ізольда Канстанцінаўна Высоцкая[d], Marina Vlady[d] і Людміла Уладзіміраўна Абрамава[d] |
Дзеці | Arkady Vysotsky[d] і Nikita Vysotsky[d] |
Альма-матар | |
Месца працы | |
Музычная дзейнасць | |
Прафесіі | паэт, пісьменнік, кінаакцёр, тэатральны акцёр, аўтар-выканаўца, гітарыст, паэт-песеннік, кампазітар, сцэнарыст, аўтар песень, празаік, акцёр, спявак |
Інструменты | Russian guitar[d] |
Жанры | аўтарская песня[6][7][…], шансон[8], Russian chanson[d][9] і проза |
Прэміі | |
Узнагароды | |
Аўтограф | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
У якасці аўтара і выканаўца песень уласнага складання пад гітару заваяваў шырокую папулярнасць. У 70-я гады XX стагоддзя, грамадзяне СССР куплялі магнітафоны (дарагая па тых часах купля, больш месячнай зарплаты) адмыслова для таго, каб слухаць песні Уладзіміра Высоцкага. Шматлікія яго песні сталі народнымі (гэта значыць іх ведала практычна ўсё насельніцтва СССР), а імёны герояў гэтых песень сталі намінальнымі. І гэта нягледзячы на тое, што ні яго песні, ні само яго імя ў афіцыйных сродках масавай інфармацыі СССР практычна не згадваліся.
Высоцкі напісаў каля 700 песень і вершаў, згуляў каля трыццаці роляў у фільмах, гуляў у тэатры, аб'ездзіў з канцэртамі ўсю краіну і мір. Высоцкі закранаў у гады строгай цэнзуры забароненыя тэмы (напрыклад, у раннія гады выконваў блатныя песні), спяваў аб паўсядзённым савецкім жыцці і аб Вялікай Айчыннай Вайне — усё гэта і прынесла яму шырокую папулярнасць.
Паводле вынікаў апытання Усерасійскага цэнтра вывучэння грамадскай думкі, які праводзіўся ў 2010 годзе, Высоцкі заняў другое месца ў спісе «куміраў XX стагоддзя» пасля Юрыя Гагарына. Апытанне, праведзенае фондам «Грамадскай думкі» ў сярэдзіне ліпеня 2011 года, прадэманстравала, што, нягледзячы на зніжэнне цікавасці да творчасці Высоцкага, абсалютная большасць яго ведае, а каля 70% адказалі, што ставяцца да яго станоўча і лічаць яго творчасць важнай з'явай расійскай культуры XX стагоддзя[10].