ภาษาซองคา
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาซองคา (རྫོང་ཁ་สัทอักษรสากล: [dzoŋ.kʰa])เป็นภาษาประจำชาติของภูฏาน[3] อยู่ในตระกูลจีน-ทิเบต สาขาทิเบต-พม่า ใกล้เคียงกับภาษาสิกขิมและภาษาอื่น ๆ ของชาวภูฏาน ระบบเสียงใกล้เคียงกับภาษาทิเบตสมัยใหม่ เทียบได้กับความแตกต่างระหว่างภาษาสเปนกับภาษาอิตาลี พระในทิเบตและภูฏาน เรียนภาษาทิเบตโบราณเพื่อการอ่านคัมภีร์พุทธศาสนา คำว่าซองคาหมายถึง ภาษา (คา) ที่พูดในวัดที่มีลักษณะเป็นป้อมปราการ (ซอง) ภาษานี้แพร่เข้ามาในภูฏานเมื่อราว พ.ศ. 2200 โดย ชับดรุง งาวัง นัมกเยล
ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
ภาษาซองคา | |
---|---|
ภาษาภูฏาน | |
རྫོང་ཁ་ | |
ประเทศที่มีการพูด | ประเทศภูฏาน |
ชาติพันธุ์ | ชาวภูฏาน |
จำนวนผู้พูด | 171,080 (2013)[1] รวม: 640,000[2] |
ตระกูลภาษา | จีน-ทิเบต
|
รูปแบบก่อนหน้า | ตระกูลภาษาจีน-ทิเบต
|
ภาษาถิ่น | ลายา
ลูนานา
อาดัป
|
ระบบการเขียน | อักษรทิเบต อักษรเบรลล์ซองคา |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | ภูฏาน |
ผู้วางระเบียบ | Dzongkha Development Commission |
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | dz |
ISO 639-2 | dzo |
ISO 639-3 | dzo – รหัสรวม รหัสเอกเทศ: lya – ลายาluk – ลูนานาadp – อาดัป |
Linguasphere | 70-AAA-bf |
บริเวณที่มีผู้พูดภาษาซองคาในอำเภอของประเทศภูฏานเป็นสีเหลือง | |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
ภาษาซองคาและภาษาถิ่นอื่น ๆ เป็นภาษาแม่ของภูฏานตะวันตก มีผู้พูดภาษานี้ในเมืองกาลิมปงของอินเดียที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของภูฏาน แต่ปัจจุบันอยู่ในรัฐเบงกอลตะวันตก ภาษาซองคาเป็นภาษาที่ใช้ในโรงเรียน เป็นภาษากลางในภูฏานตอนใต้และตะวันออกที่ไม่ได้ใช้ภาษานี้เป็นภาษาแม่ เขียนด้วยอักษรทิเบต หนังสือพิมพ์ด้วยอักษรทิเบตแบบอูคันซึ่งเป็นแบบเดียวที่ใช้พิมพ์ภาษาทิเบต