Województwo ruskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Województwo ruskie – województwo Korony Królestwa Polskiego, część prowincji małopolskiej, jednostka administracyjna Królestwa Polskiego (od 1569 w składzie Rzeczypospolitej Obojga Narodów) istniejąca w latach 1434–1772.
Ten artykuł dotyczy województwa ruskiego I Rzeczypospolitej. Zobacz też: województwo lwowskie. |
| |||||
1434–1772 | |||||
| |||||
Sentencja: Nunquam quiescit[1] | |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Prowincja | |||||
Data powstania |
1434 | ||||
Siedziba wojewody | |||||
Wojewoda |
zobacz: wojewodowie ruscy | ||||
Siedziba sejmiku | |||||
Popis |
ziemia lwowska pod Glinianami, ziemia przemyska na błoniach Medyki[2] | ||||
Powierzchnia |
55200[3] km² | ||||
Populacja (1770) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość |
18 os./km² | ||||
Podział administracyjny | |||||
| |||||
Liczba reprezentantów | |||||
| |||||
Położenie na mapie Rzeczypospolitej |
Województwo ruskie powstało na mocy przywileju króla Władysława II Jagiełły. Wszystkie województwa polsko-litewskie mają swe źródło w nadaniu w 1347 przez Kazimierza Wielkiego osobnych statutów – występujących w historiografii pod wspólną nazwą „statuty wiślicko-piotrkowskie” – dla Wielkopolski i Małopolski, a jeszcze głębsze – w rozbiciu dzielnicowym. Po unii lubelskiej Rzeczpospolita Obojga Narodów dzieliła się na województwa wchodzące w skład prowincji małopolskiej, wielkopolskiej oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Stolicą województwa był Lwów, sejmiki generalne województwa odbywały się w Sądowej Wiszni. Diecezja przemyska istniała od 1340, diecezję chełmską utworzono w 1375, w 1412 utworzono archidiecezję lwowską na miejsce istniejącej od 1367 metropolii halickiej.
Po I rozbiorze Polski ziemie te przypadły Austrii, obejmując m.in. Lwów, Przemyśl, Rzeszów, Sanok, Jarosław i Bełz oraz zachodni fragment Podola (Tarnopol). Tereny te uzyskały status kraju koronnego Austrii o oficjalnej nazwie Królestwo Galicji i Lodomerii (niem. Königreich Galizien und Lodomerien). Nawiązując do tytułu Rex Galiciae et Lodomeriae, dyplomacja austriacka starała się uzasadnić prawo monarchów austriackich – jako spadkobierców korony węgierskiej – do zajętych ziem.