Wettonowie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wettonowie[1] – przedrzymski lud zamieszkujący centralną część półwyspu Iberyjskiego, pomiędzy rzekami Duero i Tag[2].
Zasięg osadnictwa wettońskiego wyznaczały głównie rzeka Duero na północy oraz Tag na południu. Zamieszkiwali oni tereny dzisiejszych hiszpańskich regionów Ávila, Cáceres, Salamanka, Segowia, Toledo i Zamora, oraz północnej Portugalii[3]. Na tym obszarze organizowali się w miasta, których Klaudiusz Ptolemeusz w drugiej księdze swojej Geografii podaje 11: Lancia Oppidana, Cottaeobriga, Salmantica, Augustobriga, Ocelum, Capara, Manliana, Laconimurgi, Diobriga, Obila, Lama[4]. Głównym centrum administracyjnym Wettonów w czasach podbojów rzymskich była prawdopodobnie Ulaca (dziś Solosancho)[5].
Wettonowie byli tradycyjnymi sojusznikami sąsiadujących Luzytanów. Wraz z nimi walczyli przeciwko wojskom kartagińskim dowodzonym przez Hannibala oraz Hazdrubala pod koniec II w. p.n.e. Po II wojnie punickiej formalnie podlegali Kartaginie, ale wyzwolili się spod jej panowania w 206 r. Następnie w latach 154–151 znów sprzymierzyli się ze dawnymi sojusznikami podczas powstania Luzytanów przeciwko Rzymowi[6]. Około 134 roku p.n.e. ich tereny zostały włączone do prowincji Hispania Ulterior. Wettonowie nadal jednak sprawiali problemy Rzymowi, zwłaszcza podczas wojen domowych.
W późniejszych latach Wettonowie zostali zromanizowani. Jako doskonali jeźdźcy często dostarczali pomocniczej kawalerii dla rzymskich legionów. Ich obecność została potwierdzona m.in. w Brytanii[7].