Teoria Adama-Boga
kwestia doktrynalna wiązana z wyznaniami zaliczanymi do ruchu świętych w dniach ostatnich / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Teoria Adama-Boga, także doktryna Adama-Boga[1] – kwestia doktrynalna wiązana z wyznaniami zaliczanymi do ruchu świętych w dniach ostatnich. Stanowi budzący znaczne kontrowersje i wywołujący nieporozumienia aspekt historycznego rozwoju mormonizmu. Podwaliny pod nią położył Brigham Young, drugi prezydent Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, w wystąpieniu z kwietnia 1852. Głosi ona, że Adam jest Bogiem Ojcem, ojcem ludzkich duchów w preegzystencji, jak i ich ciał fizycznych w życiu ziemskim. Utrzymuje, że przybył na ziemię w zmartwychwstałym ciele, by upaść za swoje dzieci, umarł i został pochowany lub też dostąpił przemienienia. W myśl tej tezy Adam ma być ojcem Jezusa Chrystusa, Jezus natomiast bratem Lucyfera w życiu przedziemskim. Każdy ze stworzonych światów przy tym ma mieć swojego Adama oraz swoją Ewę. Według części źródeł aż do lat 80. XIX wieku doktryna ta stanowiła część ogólnie przyjętej mormońskiej teologii, wpływając przy tym na kult świątynny. Z czasem straciła poparcie mormońskich przywódców na rzecz bardziej konwencjonalnych pozycji teologicznych. W 1976 oficjalnie potępiona przez prezydenta Kościoła. Do dzisiaj jest częścią doktryny różnych grup odwołujących się do mormońskiego fundamentalizmu.