Sakshorn
rodzina instrumentów muzycznych dętych blaszanych / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Sakshorn?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Sakshorn – rodzina instrumentów muzycznych dętych blaszanych, opracowana w 1845[uwaga 1] przez belgijskiego budowniczego instrumentów Adolphe Saxa[1][2]. Charakteryzują się zwiniętą piszczałką, która rozszerza się stożkowo niemal na całej długości[1]. Rura instrumentów klasycznych, zaprojektowanych przez Saxa, przebiega od ustnika poziomo ku przodowi, następnie opada w jednym lub kilku zwojach i przechodzi w odcinek pionowy, przebiegający blisko ciała muzyka. Kończy się wycelowaną w górę czarą głosową[3]. Piszczałka, w zależności od wielkości i przeznaczenia może mieć kształt trąbkowy, eliptyczny, owalny, tubowy, okrągły lub helikonowy. Sakshorny mają podobny do trąbkowego ustnik[1], z płytkim półkulistym kielichem[4], i praworęczny mechanizm złożony z trzech lub czterech wentylów obrotowych (rzadziej tłoczkowych)[1]. Nazywane są często terminami określającymi odpowiadające im skale głosu ludzkiego: sopran, alt, tenor itd.[2]
Klasyfikacja naukowa | |||
423.232 | |||
Klasyfikacja popularna | |||
dęty blaszany | |||
|
Sakshorny budowane były w 18 różnych wielkościach, w całej rozpiętości skali muzycznej – od bardzo wysokiego, o oktawę wyższego od sopranu sopranino(inne języki), po oktawę niższy od kontrabasu i posiadający piszczałkę o długości 11 metrów burdon(inne języki)[5][3][2]. Wyższe instrumenty tej rodziny nazywane są skrzydłówkami; ich menzura umożliwia wydobycie dźwięków harmonicznych od 2. do 8. Niższe – tuby – mają bardzo szeroką menzurę i możliwość wydobycia również pierwszego dźwięku szeregu harmonicznego[4]. Współcześnie w orkiestrze symfonicznej używa się z rodziny sakshornów tylko tuby basowej lub kontrabasowej. Pozostałe odmiany mają zastosowanie w orkiestrach dętych[5].