Raca kongrewska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Raca kongrewska (ang. Congreve rocket) – wczesna forma broni rakietowej spopularyzowana i udoskonalona przez Anglika Williama Congreve’a[1]. W Polsce w latach 1815–1819 doświadczenia nad tą bronią prowadził Józef Bem. W Europie broń używana głównie w XIX wieku. Wykorzystywano ją między innymi w czasie wojen napoleońskich (1799/1803–1815), wojny brytyjsko-amerykańskiej (1812–1815), w powstaniu listopadowym (1830–1831), wojnie krymskiej (1853–1856) i powstaniu styczniowym (1863–1864)[1].
Race kongrewskie cechowały się niską celnością i wysoką podatnością na działanie bocznego wiatru. Była to broń o prostej budowie. Race miały znacznie mniejszą masę w porównaniu do tradycyjnej artylerii, więc rakietnicy z racami byli bardziej mobilni[2]. Broń miała podwójne działanie na polu walki – wybuchające rakiety mogły razić przeciwnika i zapalać ostrzeliwane budynki[2] oraz silnie wpływały psychologicznie na przeciwnika. Race były bronią głośną, tworzyły dużo dymu i ognia. Mogły więc wywoływać popłoch u koni przeciwnika, a także negatywnie wpływały na morale nieprzyjacielskich żołnierzy[1][2].