Polska Lubelska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polska Lubelska – nieoficjalne określenie dla części terytorium Polski zajętego w 1944 roku w wyniku lipcowo-sierpniowej ofensywy Armii Czerwonej i jednostek I Armii Wojska Polskiego. Zajęty przez Armię Czerwoną został obszar o powierzchni 78 tysięcy km², w tym całe województwo lubelskie, zachodnia część białostockiego, zachodnia część lwowskiego, część województwa kieleckiego i warszawskiego. Liczba mieszkańców wynosiła około 5,6 mln[1]. Terytorium to było formalnie zarządzane przez Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego i jego organy terenowe.
Okres istnienia Polski Lubelskiej otwiera uchwała Krajowej Rady Narodowej z 21 lipca 1944 r. powołująca do życia Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, zamyka zaś postanowienie KRN z 1 lutego 1945 r. o przeniesieniu najwyższych organów władzy państwowej - Prezydium KRN i Rządu Tymczasowego Rzeczypospolitej Polskiej - do Warszawy[2]. Granice czasowe bywają jednak definiowane inaczej, np. jako okres rządów PKWN (zastąpionego przez Rząd Tymczasowy 31 grudnia 1944)[3][4].