Pieter Zeeman
holenderski fizyk, noblista / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pieter Zeeman (ur. 25 maja 1865 w Zonnemaire, zm. 9 października 1943 w Amsterdamie) – holenderski fizyk, współodkrywca zjawiska nazwanego jego imieniem (efekt Zeemana), laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z roku 1902 (wspólnie z H.A. Lorentzem)[1][2][3]. Uczeń Hendrika Antoona Lorentza na Uniwersytecie w Lejdzie[4].
Państwo działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1865 | ||
Data i miejsce śmierci |
9 października 1943 | ||
profesor | |||
Specjalność: fizyka | |||
Alma Mater | |||
Uczelnia | |||
Nagrody | |||
|
Badania wpływu pola magnetycznego na promieniowanie rozpoczął w roku 1890, na polecenie swojego mentora. W roku 1896 doświadczalnie stwierdził występowanie dubletu sodowego w widmie sodu, badanym za pomocą spektrografu w warunkach, gdy płomień palnika emitującego promieniowanie był umieszczony między biegunami silnego magnesu trwałego. Zjawisko zostało wyjaśnione teoretycznie przez Lorentza[1][2].
Od roku 1900 był profesorem Uniwersytetu w Amsterdamie, od roku 1908 – dyrektorem Instytutu Fizyki tego uniwersytetu. Prowadził prace badawcze z zakresu optyki i fizyki atomowej[1][2].