Opozycja stoicka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Opozycja stoicka – termin nadany grupie filozofów stoickich, którzy aktywnie przeciwstawiali się autokratycznym rządom cesarzy rzymskich I wieku n.e. W szczególności dotyczyło to rządów Nerona oraz Domicjana. Najwybitniejszym przedstawicielem tego ruchu był wpływowy senator Trazea Paetus, skazany na śmierć przez Nerona. Członkowie tej grupy cieszyli się wielkim szacunkiem późniejszych stoików, m.in. Epikteta oraz Marka Aureliusza. Trazea Paetus, Rubeliusz Plaut oraz Barea Soranus mieli studiować u słynnego stoika Muzoniusza Rufusa. Wszyscy trzej, określani jako „stoiccy męczennicy”, zostali zamordowani na rozkaz Nerona[1].