Modraszka zwyczajna
gatunek ptaka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Modraszka zwyczajna?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Modraszka zwyczajna[4], sikora modra, sikora modraszka (Cyanistes caeruleus) – gatunek małego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny sikor, zamieszkującego całą Europę z wyjątkiem północnej Skandynawii i północnej Rosji, a także część zachodniej Azji. Zamieszkuje głównie świetliste lasy liściaste i mieszane, a także parki, ogrody i sady. Nie jest zagrożona wyginięciem, a w większości krajów (w tym w Polsce) jest nawet liczna.
Cyanistes caeruleus[1] | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Dorosły | |||
Młody noszący szatę juwenalną | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
modraszka | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Zasięg występowania | |||
występuje przez cały rok tylko poza sezonem lęgowym | |||
| |||
| |||
|
Łatwo rozpoznawalny ptak o krępej sylwetce i dużej głowie z krótkim, przystosowanym do zbierania owadów dziobie. Jest mniejsza od wróbla domowego. Upierzenie brzucha jest żółte z niewielką, czarną plamą. Grzbiet oliwkowozielony. Głowa jest biała z granatowym śliniakiem na gardle oraz paskiem ocznym i niebieskim, biało obrzeżonym wierzchem głowy. Ponadto białą głowę od zielonego grzbietu oddziela ciemnoniebieski kołnierz. Osobniki młode w szacie juwenalnej są nieco bledsze od dorosłych, mają żółtawe policzki jednak poza tym są podobne. W locie widać ciemny, szarawy spód skrzydeł. Modraszki, widzące nadfiolet, wyglądają dla siebie jednak inaczej (np. samice wyglądają inaczej niż samce). Głos modraszki jest wysoki, przypominający gwizd, podobny do głosów innych przedstawicieli rodziny sikor.
Gniazduje w dziuplach naturalnych i wykutych przez dzięcioły oraz w skrzynkach lęgowych o otworze wejściowym mającym średnicę około 27 mm (większe otwory zajmuje bogatka, stąd sikora modra może być wygoniona). Wyprowadza bardzo liczne lęgi. Pisklęta karmione są głównie gąsienicami. Ich lęgowiskiem w dziupli jest uwite przez osobniki dorosłe gniazdo, podobne do gniazda sikory bogatki, zbudowane z mchu, włosia i piór. Po zakończeniu lęgów zarówno młode, jak i dorosłe, żyją w grupach. Żywi się owadami, pająkami i innymi małymi bezkręgowcami. Jesienią i zimą zjada też nasiona i owoce roślin. Chętnie odwiedza też karmniki, ceniąc przede wszystkim nasiona słonecznika, orzeszki ziemne i słoninę. Ustępują jednak większym bogatkom.