Karabin maszynowy MG 81
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
MG 81 – lotniczy karabin maszynowy (Flugzeugmaschinengewehr MG 81) kalibru 7,92 mm opracowany przez zakłady Mauser Werke AG w 1938 roku. Używany był przez Luftwaffe podczas II wojny światowej jako uzbrojenie obronne w ruchomych i stałych stanowiskach strzeleckich większości bombowców i samolotów obserwacyjnych[2] zamiast wycofanych w 1940 MG 15 i MG 17.
MG 81 (u góry) MG 81Z (w skrzyni) | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent |
Mauser Werke AG, Oberndorf[1] | ||
Rodzaj | |||
Historia | |||
Prototypy | |||
Wyprodukowano |
>46 000 egz. | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber |
7,92 mm | ||
Nabój | |||
Taśma nabojowa |
taśma rozsypna Gurt 34 | ||
Wymiary | |||
Długość |
915 mm[1] | ||
Długość lufy |
475 mm[1] | ||
Masa | |||
broni |
8,0 kg (wersja naziemna) | ||
karabinu właściwego |
6,5 kg | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku |
706 m/s (amunicja standardowa sS) | ||
Szybkostrzelność teoretyczna |
1600 strz./min[1] | ||
|
Broń ta charakteryzowała się większą od poprzedników szybkostrzelnością i możliwością zasilania z taśm amunicyjnych z obu stron. Na jego bazie powstał sprzężony karabin MG 81Z (niem. Zwilling – „bliźniak”) składający się z dwóch MG 81 wyzwalanych jednym spustem. Jako uzbrojenie stałe MG 81 mógł być przeładowywany elektropneumatycznie. Była to broń działająca na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, chłodzona powietrzem, z zamkiem ryglowanym przez obrót[1].
Stopniowo zastępowany przez skuteczniejsze uzbrojenie o większym kalibrze trafił na uzbrojenie wojsk naziemnych, gdzie w wersji MG 81Z używany był jako karabin przeciwlotniczy. Ogólnie wyprodukowano ponad 46 000 sztuk[3] tego karabinu z czego 33 164 w wersji MG 81Z.
Do zasilania MG 81 używano standardowych taśm z amunicją 7,92 mm takich samych jak w MG 34 i MG 42. Duża szybkostrzelność będąca zaletą karabinu jako uzbrojenia lotniczego była dość problematyczna w zastosowaniach naziemnych.