Gody Aldobrandyjskie
rzymskie malowidło ścienne z 1. połowy I w. p.n.e. / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gody Aldobrandyjskie (Aldobrandyjskie wesele) – pochodzący z pierwszej połowy I wieku p.n.e. (datowane na ok. 80–30 p.n.e.[1]) rzymski fresk, znajdujący się obecnie w Bibliotece Watykańskiej.
Autor |
nieznany | ||
---|---|---|---|
Data powstania | |||
Medium |
fresk | ||
Wymiary |
92 × 242 cm | ||
Miejsce przechowywania | |||
Lokalizacja | |||
|
Malowidło ma 92 cm wysokości i 242 cm długości[2]. Zaliczane jest do drugiego stylu malarstwa pompejańskiego[1].
Zostało odkryte w 1605 roku na ścianie odkopanej przy nieistniejącym dzisiaj kościele św. Juliana, usytuowanym w pobliżu Łuku Galiena na Eskwilinie. Zdjęte, zostało przeniesione do willi kardynała Pietro Aldobrandiniego w Largo Magnanapoli, gdzie umieszczono je jako ozdobę ogrodowej loggietty[3]. W 1818 roku przeniesiono je do Biblioteki Watykańskiej[3].
Malowidło przedstawia scenę alegoryczną, której tematem jest ceremonia zaślubin. W centrum kompozycji znajduje się odziana w zieloną szatę panna młoda. Towarzyszy jej bogini Pejto, usiłująca przełamać widoczną na twarzy kobiety niepewność co do małżeństwa. Obok siedzi mężczyzna z głową przystrojoną w kwiaty, którego utożsamia się z Hymenem, bogiem zaślubin[4]. Postaci po lewej zostały mocno przemalowane i ich identyfikacja jest niejasna[2][4] – kobieta, która przygotowuje kąpiel może być matką oblubienicy. Z prawej strony znajduje się grupa trzech dziewcząt, które na ołtarzu domowym składają ofiarę[1]. Na temat ukazanej na fresku sceny wysunięto kilka teorii, dopatrywano w niej się zaślubin Bachusa z Ariadną czy Aleksandra Wielkiego z Roksaną[2].