Dywizjon artylerii konnej (II RP)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dywizjon artylerii konnej (dak) – pododdział artylerii konnej Wojska Polskiego II RP.
W latach 1921–1924 w Wojsku Polskim funkcjonowało dziesięć brygad jazdy. W każdej brygadzie był jeden dywizjon artylerii konnej. Dywizjony oznaczone były kolejnymi numerami rzymskimi, od I do X. Numeracja dywizjonów odpowiadała numeracji poszczególnych brygad jazdy. Po reformie kawalerii, którą przeprowadzili generalny inspektor kawalerii gen. Tadeusz Rozwadowski, gen. Władysław Sikorski i gen. Stanisław Haller w 1924 r. i powstaniu dywizji kawalerii zmieniono także organizację artylerii konnej. Przy każdej dywizji utworzono dowództwo artylerii, któremu podlegały po dwa dywizjony artylerii konnej.Dowództwa kawalerii konnej przy dywizjach objęli: przy 1 DKaw – płk Witold Majewski, przy 2 DKaw płk Leon Dunin-Wolski, przy 3 DKaw – płk Konstanty Adamowski, przy 4 DKaw płk Antoni Heinrich[1].
Po reorganizacji w 1929 roku dywizjony artylerii konnej przeszły pod bezpośrednie rozkazy dowódców brygad kawalerii.
Natomiast liczba baterii w dywizjonach została dostosowana do liczby pułków w brygadach kawalerii.
Dywizjony artylerii konnej: 1,9,11 i 13 składały się z czterech baterii każdy, a pozostałe tj.: 2,3,4,5,6,7,10 i 14 z trzech baterii. Wszystkie baterie posiadały cztery armaty kalibru 75 mm wzór 02/06.
Żołnierze na czapkach nosili czarne otoki[2]