Diaconicon
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Diaconicon (diakonikon od gr. διάκονος „sługa”) – apsyda zamykająca nawę boczną w budowlach trójnawowych. Diaconicon przeznaczony był do przechowywania szat księży, służył także jako przebieralnia[1]. Do diaconiconu wierni nie mieli wstępu, ze względu na umieszczenie go w przestrzeni za ikonostasem[2].
Ten artykuł od 2015-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |