Carlos Luis de Ribera y Fieve
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Carlos Luis de Ribera y Fieve – hiszpański malarz, syn neoklasyka Juana Antonia Ribera[1].
Portret Carlosa Luisa de Ribera pędzla Federica Madrazo, 1838. | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość | |||
Dziedzina sztuki | |||
Epoka | |||
|
Jego ojciec był nadwornym malarzem Karola IV i Marii Ludwiki. Rodzina cieszyła się względami para królewskiej, która została rodzicami chrzestnymi Carlosa Luisa. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie. Mając 15 lat zdobył pierwszą nagrodę akademii za obraz Vasco Núnez de Balboa. Studiował również w Rzymie i w Paryżu, gdzie poznał Paula Delaroche[1].
W 1835 r. został profesorem Akademii Św. Ferdynanda. Od 1846 r. był nadwornym malarzem Izabeli II. Malował obrazy o tematyce historycznej (Don Rodrigo Calderón camino del cadalso, La Toma de Granada por los Reyes Católicos) i religijnej (La conversión de San Pablo, La Asunción de la Virgen) oraz portrety. Pracował przy dekoracji wnętrz Palacio de las Cortes oraz Królewskiej Bazyliki San Francisco el Grande[1].