Canis dirus
wymarły gatunek wilka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Canis dirus?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Canis dirus – wymarły gatunek ssaka z rodziny psowatych, jeden z najsłynniejszych prehistorycznych drapieżników północnoamerykańskich, obok swego konkurenta, kota szablozębnego Smilodon fatalis. Żył w Amerykach w późnym plejstocenie (125–10 tys. lat temu). Gatunek nazwano w 1858, cztery lata po odkryciu pierwszego okazu. Wyróżnia się dwa podgatunki: C. dirus guildayi i C. dirus dirus. Gatunek pochodzi prawdopodobnie od Canis armbrusteri. Największa kolekcja okazów C. dirus pochodzi z Rancho La Brea w Los Angeles w Kalifornii.
Canis dirus | |||
Leidy, 1858[1] | |||
Okres istnienia: tarant-wczesny holocen 0,125–0,009 mln lat temu | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj |
wilk? | ||
Gatunek |
Canis dirus | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
| |||
|
Szczątki C. dirus znaleziono na terenach reprezentujących szeroki zakres siedlisk, włączając w to równiny, tereny trawiaste i tereny górskie Ameryki Północnej, a także suche sawanny Ameryki Południowej. Obejmują one wysokości do 2255 m n.p.m. i obszary sięgające na północy do 42° N, choć istnieją niepotwierdzone doniesienia dotyczące terenów położonych jeszcze bardziej na północ. Północna granica zasięgu wiązana jest z temperaturą, dostępnością zdobyczy i siedlisk, wynikające z bliskości Lądolodu Laurentyjskiego i Lądolodu Kordylierów.
C. dirus osiągał wielkość mniej więcej największych współczesnych wilków szarych, Canis lupus pambasileus i wilka kanadyjskiego. C. d. guildayi ważył średnio 60 kg, a C. d. dirus średnio 68 kg. Czaszka i uzębienie przypominało spotykane u wilka szarego, ale zęby C. dirus były większe i lepiej przystosowane do cięcia, zwierzę dysponowało też większą siłą zgryzu kłów niż jakikolwiek współczesny wilk. Cechy stanowią adaptacje do polowań na późnoplejstoceńskich wielkich roślinożerców. W Ameryce Północnej polował na: konie, leniwce, mastodonty, bizony i wymarły, amerykański rodzaj wielbłądów Camelops. Jak inni duzi hipermięsożercy z rodzaju wilk, polował grupowo. Wymarł podczas wymierania czwartorzędowego wraz z gatunkami swej zdobyczy. Jako przyczynę wymarcia podawano zależność od megaroślinożerców wraz ze zmianami klimatycznymi i konkurencją ze strony innych gatunków, przy czym pozostaje ona kontrowersyjna. Ostatnie szczątki pochodzą sprzed 9440 lat.