Congreveraket
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Een Congreveraket (Engels: Congreve rocket) was een vroeg type raketwapen, vernoemd naar de uitvinder William Congreve. Het werd ontwikkeld door de Britten op basis van op het in het zuiden van India gelegen sultanaat Mysore buitgemaakte raketwapens. Het 19e-eeuwse wapen werd onder meer ingezet in de napoleontische oorlogen en de oorlog van 1812.
De raket woog ongeveer 15 kilo en bestond uit een ijzeren cilinder die het buskruit voor de aandrijving bevatte. De cilinder had een conische neus die het explosief bevatte. De neus kon ook brokken metaal (shrapnel) bevatten. Daarnaast werden de raketten als brandbom gebruikt.
De cilinder zat vast aan een houten stok die voor stabiliteit zorgde. Oorspronkelijk zat de stok aan de zijkant, maar in 1815 werd dit vervangen door een nieuw ontwerp waarbij een plaat aan de cilinder werd bevestigd waardoor de stok door een gegroefd gat werd gestoken.
Twee raketten werden tegelijkertijd afgevuurd vanaf een simpel lanceringsgestel. De raketten werd afgevuurd door aan een touw te trekken dat bevestigd was aan een vuursteenslot.[1] De raketten hadden een bereik van ongeveer 3 kilometer. De afstand werd bepaald door de hoek van het lanceringsgestel.
De raketten waren weinig nauwkeurig in het treffen van het doel. Ook ontploften ze vaak al in de lucht. Ze werden hierom bijna altijd gebruikt in combinatie met andere types artilleriewapens. De wapens hadden vooral een psychologisch doel; ze waren effectief in het zaaien van angst en paniek bij de vijand.