Alxandre, l Grande
From Wikipedia, the free encyclopedia
Alxandre III de la Macedónia[1][2][3], dezido l Grande ó Magno (griego Αλέξανδρος l Τρίτος l Μακεδών, Aléxandros ho Trítos ho Makedón, Αλέξανδρος ο Μέγας, Aléxandros ho Mégas ó Μέγας Αλέξανδρος, Mégas Aléxandros[4][5]) (20 de júlio de 356 a.C. an Pella – 10 de júnio de 323 a.C., an Babilónia)[6][7][8] fui l más célebre cunquistador de l mundo antigo, era filho de Felipe II de la Macedónia i de Oulímpia de l Épiro, mística i ardiente adoradora de l dius griego Dionísio. An sue mocidade, tubo cumo precetor l filósofo Aristóteles. Tornou-se rei de la Macedónia als binte anhos, na sequéncia de l assassinato de l sou pai.
La sue carreira ye mui coincida: cunquistou un ampério que iba de l Valcanas a la Índia, ancluindo tamien l Eigito i la Bátria (aprossimadamente l atual Afeganistan). Este ampério era l maior i más rico que yá tenie eisistido. Eisisten bárias rezones para esses grandes éisitos melitares, un deilhes ye que Alxandre era un general de straordinária halbelidade i sagacidade, talbeç l melhor de todos ls tiempos, pus el nunca perdiu nanhue batailha i la spanson territorial que el proporcionou ye ua de las maiores de la stória, la maior spanson territorial nun período bien cúrtio de todos ls tiempos. Para alhá desso era un home de muita coraige pessonal i de reconhecida suorte.
El hardou un reino que fura ourganizado cun punho de fierro pul pai, que tubira de lhuitar contra ua nobreza turbulenta, las lhigas lhideradas por Atenas, i Tebas (la batailha de Queroneia repersenta la fin de la democracie ateniense i por arrastramiento de las outras cidades griegas i dua cierta cuncepçon de lhibardade), rebolucionando la arte de la guerra.
La sue personalidade ye cunsiderada de formas defrentes segundo la percepçon de quien l eisamina: por un lhado, home de bison, stremamente anteligente, tentando criar ua síntese antre l ouriente i oucidente (ancorajou l casamiento antre oufeciales sous i mulhieres persas, para alhá de outelizar persas al sou serbício), respeitador de l derrotados (acuolheu bien la família de Dario III i premitiu a las cidades dominadas la manutençon de gobernantes, religion, lhéngua i questumes) i admirador de las ciéncias i de las artes (fundou, antre alguas dezenas de cidades homónimas, Alexandrie, que benerie a se tornar l maior centro cultural, científico i eiquenómico de la Antiguidade por más de 300 anhos, até ser sustituída por Roma) ; por outro lhado, perfundamente anstable i sanguinário (las çtruiçones de las cidades de Tebas i Persepólis, l assassinato de Parménio, l sou melhor general, la sue lhigaçon cun un eunuco), lhemitando-se a ousar l pessonal de balor que tenie a la sue buolta an probeito própio.
De qualquiera modo, fizo l que puodo para spandir l heilenismo: criou cidades cul sou nome cun ls sous beteranos feridos por todo l território i dou nome para cidade houmenageando sou anseparable i famoso cabalho Bucéfalo. Abafou ua rebelion de cidades griegas sob l domínio macedónio i purparou-se para cunquistar la Pérsia.
An 334 a.C., amprendiu sue purmeira campanha contra ls persas na Batailha de Granico que dou-le l cuntrole de la Ásia Menor (atual Turquie). Ne l anho seguinte, derrotou l rei Dario III de la Pérsia na Batailha de Issus. Más un anho depuis, cunquistou l Eigito i Tiro, an 331 a.C.. Cumpletou la cunquista de la Pérsia na Batailha de Gaugamela, adonde derrotou definitibamente Dario III, l que le dou l statuto de Amperador Persa.
La tendéncia de fuson de la cultura de l macedónios cula griega probocou nestes miedo quanto a un scessibo afastamiento de l eideales heilénicos por parte de sou monarca. Todabie, nada ampediu Alxandre de cuntinar sou porjeto amperialista an direçon al ouriente. Durante cerca de dous anhos Alxandre mantebe-se acupado an bárias campanhas de cúrtia duraçon para la cunsulidaçon de l sou ampério. Mas, an 327 a.C., cunduzindo las sues tropas por riba de las muntanhas Andocuche pa l bal de l riu Ando, para cunquistar la Índia, paíç mítico pa ls griegos, fui fuorçado a regressar a la Babilónia debido al cansaço de las sues tropas, i anstalarie ande la capital de l sou ampério. Deixou atrás de si nuobas quelónias, cumo Nicéia i Bucéfala, esta custruida an mimória de sou cabalho, a las bordas de l riu Hidaspes.
El tenie la antençon de fazer inda más cunquistas. Sabe-se que planeaba ambadir la Arábia i, probablemiente, las regiones al norte de l Ampério Persa. Poderie tamien tener planeado outra ambason de la Índia ó la cunquista de Roma, Cartago i de l Mediterráneo oucidental.
Anfelizmente nanhue de las fuontes cuntemporáneas subrebibeu (Calístenes i Ptolomiu) , nin sequiera de las geraçones posteriores: solo possuímos testos de l seclo I que usórun fuontes que copiórun ls testos ouriginales. De modo que muitos de l pormenores de la sue bida son bastante çcutibles.
Alxandre morriu depuis de duoze anhos de custante campanha melitar, sin cumpletar ls trinta i trés anhos, possiblemente cumo resultado de malária, ambenenamiento, febre tifóide, ancefalite birótica ó an cunsequéncia de alcolismo.[9]