Хендрик Лоренц
From Wikipedia, the free encyclopedia
Хендрик Антон Лоренц (холандски: Hendrik Antoon Lorentz; 18 јули 1853 — 4 февруари 1928 ) — холандски физичар кој ја развил електромагнетичната теорија на светолоста. Ја проучувал дифракцијата на светолста во кристалите, бинарните гасови и прв го проучил разделувањето на молекуларните спектрални линии во магнетното поле во три компоненти (Лопенцов принцип). Ја добил Нобеловата награда за физика во 1902 за работењата извршени околу теоријата на електромагнетената светлост. Ајнштајн со општата теорија за релативност ја ставил во сенка Лоренцовата трансформација која се однесува на односот помеѓу просторот и времето при релативни брзини. Меѓутоа, Теоријата на релативитетот настанала од Лоренцовите трансформации. По него се именувани следните поими во физиката: Лоренцова сила, Лоренцова инваријантност, Лоренцова коваријантност.
Хендрик Антон Лоренц | |
---|---|
Роден(а) | 18 јули 1853(1853-07-18) Арнем, Холандија |
Починал(а) | 4 февруари 1928(1928-02-04) (возр. 74) Харлем, Холандија |
Националност | Холанѓанец |
Полиња | Физика |
Образование | Лајденски универзитет |
Докторски ментор | Питер Рајк |
Докторанди | Гертруида де Хас-Лоренц Адријан Фокер Леонард Орнштајн Хендрика Џоана ван Левен |
Познат по | Лоренцова трансформација Теорија за електромагнетно зрачење Лоренцова сила Лоренцова контракција |
Поважни награди | Нобелова награда за физика (1902) Румфордов медал (1908) Френклинов медал (1917) Коплиев медал (1918) |