Настанок и развој на Сончевиот Систем
From Wikipedia, the free encyclopedia
Настанокот и развојот на Сончевиот Систем започнало пред околу 4,5 милијарди години со гравитацискиот колапс на мал дел од џиновски молекуларен облак.[1] Поголемиот дел од масата што се распаднала се собрала во центарот, образувајќи го Сонцето, додека остатокот се срамнил во протопланетарен диск од кој се образувале планетите, месечините, астероидите и другите мали тела на Сончевиот Систем.
Овој модел, познат како маглинска хипотеза, првпат бил развиен во 18 век од Емануел Сведенборг, Имануел Кант и Пјер Симон Лаплас. Неговиот последователен развој испреплетува различни научни дисциплини вклучувајќи астрономија, хемија, геологија, физика и планетарна наука. Од почетокот на вселенската ера во 1950-тите и откривањето на вонсончевите планети во 1990-тите, моделот бил и предизвик и рафиниран за да ги објасни новите набљудувања.
Сончевиот Систем значително се развил од неговиот првичен настанок. Многу месечини се образувале од кружни дискови со гас и прашина околу нивните матични планети, додека другите месечини се смета дека настанале независно и подоцна биле заробени од нивните планети. Други, како што е Месечината на Земјата, може да бидат резултат на џиновски судири. Судирите меѓу телата постојано се случувале до денес и биле централни за развојот на Сончевиот Систем. Положбите на планетите можеби се смениле поради гравитациските интеракции.[2] Оваа планетарна миграција сега се смета дека е одговорна за голем дел од раниот развој на Сончевиот Систем.
Околу 5 милијарди години, Сонцето се ладило и се проширило нанадвор многукратно од неговиот сегашен пречник (станувајќи црвен џин), пред да ги отфрли своите надворешни слоеви како планетарна маглина и да остави зад себе ѕвезден остаток познат како бело џуџе. Во далечната иднина, гравитацијата на ѕвездите кои поминуваат постепено ќе ја намалува дружината на планетите на Сонцето. Некои планети ќе бидат уништени, други исфрлени во вселенскиот простор. На крајот, во текот на десетици милијарди години, веројатно е дека Сонцето нема да остане со ниту едно од првобитните тела во орбитата околу него.[3]