បដិវត្តន៍ឆ្នាំ១៨៤៨
From Wikipedia, the free encyclopedia
បដិវត្តន៍ឆ្នាំ១៨៤៨ ដែលត្រូវបានគេស្គាល់នៅក្នុងប្រទេសមួយចំនួនថាជា រដូវផ្ការីកនៃប្រជាជន [2] ឬ រដូវផ្ការីកនៃប្រជាជាតិ គឺជាបណ្តា ចលាចលនយោបាយ នៅទូទាំងទ្វីបអឺរ៉ុបដែលចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ១៨៤៨។ វាស្ថិតនៅជា រលកបដិវត្ត ដែលរីករាលដាលធំបំផុតក្នុង ប្រវត្តិសាស្ត្រអឺរ៉ុប រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។[ត្រូវការអំណះអំណាង]
Part of យុគសម័យនៃបដិវត្តន៍ | |
របាំង នៅលើផ្លូវស៊ូហ្វឡូត,[1] គំនូរគូរដោយ ហូរេស វើណេតនៅឆ្នាំ១៨៤៨. អគារប៉ាតេណុង ត្រូវបានបង្ហាញនៅផ្ទៃខាងក្រោយ។ | |
កាលបរិច្ឆេទ | ១២ មករា ១៨៤៨ – ៤ តុលា ១៨៤៩ (១ឆ្នាំ ៨ខែ ៣អាទិត្យ និង១ថ្ងៃ) |
---|---|
ទីតាំង | អឺរ៉ុបខាងលិច ខាងជើង និងកណ្តាល |
ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជា | រដូវផ្ការីកនៃប្រជាជន រដូវផ្ការីកនៃប្រជាជាតិ ឆ្នាំនៃបដិវត្តន៍ |
អ្នកចូលរួម | ប្រជាជនអៀរឡង់, បារាំង, សហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់, ហុងគ្រី, បណ្តារដ្ឋអ៊ីតាលី, ដាណឺម៉ាក, មុលដាវី, វ៉ាឡាឃៀ, ប៉ូឡូញ, និងផ្សេងៗ |
លទ្ធផល | See ព្រឹត្តិការណ៍តាមប្រទេសឬតំបន់
|
បដិវត្តន៍មានលក្ខណៈដើមជា លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និង សេរីនិយម ដោយមានគោលបំណងដករចនាសម្ព័ន្ធ រាជាធិបតេយ្យ ចាស់ចេញ និងបង្កើត រដ្ឋ ឯករាជ្យដូចការរំពឹងទុកដោយមនោគម ស្នេហាជាតិនិយម ។ បដិវត្តន៍នេះបានរីករាលដាលពាសពេញទ្វីបអឺរ៉ុប បន្ទាប់ពីបដិវត្តន៍ដំបូងបានចាប់ផ្តើមនៅ ប្រទេសបារាំងក្នុងខែកុម្ភៈ ។ ប្រទេសជាង ៥០ ត្រូវទទួលរងផលប៉ះពាល់ ប៉ុន្តែមិនមានការសម្របសម្រួល ឬកិច្ចសហប្រតិបត្តិការសំខាន់ៗក្នុងចំណោមអ្នកបដិវត្តន៍រៀងៗខ្លួននោះទេ។ កត្តារួមចំនែកសំខាន់ៗមួយចំនួនមានដូចជា ការមិនពេញចិត្តនឹងអ្នកដឹកនាំនយោបាយ ការទាមទារឱ្យ មានការចូលរួម កាន់តែច្រើននៅក្នុងរដ្ឋាភិបាល និងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ការទាមទារ សេរីភាពសារព័ត៌មាន ការទាមទារផ្សេងទៀតដែលធ្វើឡើងដោយ វណ្ណៈកម្មករ សម្រាប់សិទ្ធិសេដ្ឋកិច្ច ការងើបឡើងនៃចលនា ជាតិនិយម ការបង្កើតក្រុមឡើងវិញនៃកងកម្លាំងរដ្ឋាភិបាល [3] និង ការបរាជ័យនៃដំឡូងអឺរ៉ុប ដែលបង្កឱ្យមានការអត់ឃ្លាន ការធ្វើចំណាកស្រុក និងចលាចលបះបោរ។ [4]
ការបះបោរត្រូវបានដឹកនាំដោយសម្ព័ន្ធបណ្ដោះអាសន្ននៃអ្នកកំណែទម្រង់ វណ្ណៈកណ្តាល វណ្ណៈខ្ពស់ ( ពួកប័រជីរស៊ី ) និងកម្មករ។ [5] ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្ព័ន្ធភាពនេះមិនបានរួបរួមគ្នាបានយូរទេ។ បដិវត្តន៍ជាច្រើនត្រូវបានបង្ក្រាបយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយមនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់ត្រូវបានសម្លាប់ ហើយថែមទាំងត្រូវបានបង្ខំឱ្យនិរទេសខ្លួនថែមទៀត។ កំណែទម្រង់យូរអង្វែងសំខាន់ៗ រួមមានការលុបបំបាត់ ពួកអ្នកងារ នៅក្នុងប្រទេសអូទ្រីស និងហុងគ្រី ការបញ្ចប់ របបរាជានិយមផ្តាច់ការ នៅដាណឺម៉ាក និងការដាក់បញ្ចូល លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យតំណាង នៅក្នុងប្រទេសហូឡង់។ បដិវត្តន៍មានសារៈសំខាន់បំផុតនៅក្នុងប្រទេសបារាំង ហូឡង់ អ៊ីតាលី ចក្រភពអូទ្រីស និងរដ្ឋនៃ សហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់ ដែលនឹងបង្កើតជា ចក្រភពអាល្លឺម៉ង់ នៅចុងសតវត្សទី ១៩ និងដើមសតវត្សទី ២០ ។ ទោះបីជា ចក្រភពអង់គ្លេស មិនបានឃើញមានសកម្មភាពគួរឱ្យកត់សម្គាល់ណាមួយនៅក្នុងស្រុកយ៉ាងណាក្តី ក៏នៅ សីឡុន របស់អង់គ្លេស មានការបះបោរស្របគ្នាប៉ុន្តែមិនបានជោគជ័យប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេសដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា ការបះបោរ ម៉ាតាល់ ។ រលកនៃការបះបោរបានបញ្ចប់នៅខែតុលាឆ្នាំ ១៨៤៩ ។