Ijrah
From Wikipedia, the free encyclopedia
Tembung Ijrah utawa Éjrah (Arab: هِجْرَة) iku tegesé 'pindhah'. Ijrah minangka sawijining cara kang dilakoni wong-wong jaman mbiyèn, mligi para nabi, kanggo uwal saka kaanan batil kebak dosa.
Sunyata Rikat
|
Tutup
Ijrah ing jaman Mukamad kalakokaké nalika pindhah saka Mekah tumuju Madinah, undakara taun 662. Ing mangsa iku uga diwiwiti pananggalan ijriyah kang dadi paugerané muslim.