Հայհոյանք
From Wikipedia, the free encyclopedia
Հայհոյախոսություն, սոցիալապես անպարկեշտ բառապաշար[1]։
Հայհոյախոսություն երբեմն անվանում են նաև վատ լեզու, ուժեղ լեզու, անպարկեշտ լեզու, կոպիտ լեզու, ցածրորակ լեզու, կեղտոտ լեզու, վատ բառեր, սրբապիղծ լեզու, վուլգար լեզու, ինչպես նաև լկտի բառեր, անհամեստ բառեր, անամոթ բառեր, կեղտոտ բառեր։
Հայհոյախոսությունը լեզվի կոպիտ, անքաղաքավարի, վիրավորական բառապաշարի մասն է։ Հայհոյախոսությամբ կարելի է վիրավորել, նվաստացնել որևէ մեկին կամ արտահայտել խիստ ուժե հույզեր։ Լեզվաբանության տեսանկյունից, հայհոյախոսությունը ընդունում է ֆորմուլայիկ լեզվի (en) մաս կազմող բառերի կամ արտահայտությունների տեսքը։
Իր սկզբնական, ավելի բառացի իմաստով, հայհոյախոսությունը արտահայտում է սրբազան երևույթների հանդեպ հարգանքի բացակայությունը[2]։