Kleinstaaterei
From Wikipedia, the free encyclopedia
Kleinstaaterei (գերմ.՝ [ˌklaɪnʃtaːtəˈʁaɪ], «փոքր պետություն»), գերմաներեն բառ տարածքների մասնատման համար Գերմանիայում և հարակից շրջաններում Սրբազան Հռոմեական կայսրության (հատկապես Երեսնամյա պատերազմի ավարտից հետո) և Գերմանական Համադաշնության ժամանակ[1]։ Խոսքը վերաբերում է մեծ թվով ինքնիշխան փոքր և միջին աշխարհիկ և եկեղեցական իշխանություններին և ազատ կայսերական քաղաքներին, որոնցից մի քանիսը եղել են փոքր ինչ ավելի մեծ, քան մեկ քաղաքը կամ կայսերական աբբայական վանքի հարակից տարածքները։ 18-րդ դարում գերմանական պետությունների ընդհանուր թվի գնահատականները տատանվել է 294-ից 348 երկրների միջև[2]։
Տարածքային մասնատվածությունը սրվել է նրանով, որ բազմաթիվ պետությունների տարածքային պատահական ձևավորման կամ տոհմական պետությունների ժառանգական բաժանման պատճառով Սրբազան Հռոմեական կայսրության շատ մեծ թվով պետություններ կազմված էին ոչ հարակից մասերից, ինչի արդյունքում ձևավորվել են անթիվ անկլավներ և էքսկլավներ։
Տարածքային մասնատվածության օրինակ է այն պատմությունը, թե ինչպես են երիտասարդ Վիլհելմ ֆոն Հումբոլդտը և նրա ընկերները 1789 թվականի ամռանը Բրաունշվեյգ-Վոլֆենբյուտելի իշխանության մայրաքաղաքից ճանապարհորդել Ֆրանսիա և սահմանին հասնելու համար նրանք պետք է անցնեին վեց դքսությունների, չորս եպիսկոպոսության և մեկ ազատ կայսերական քաղաքի (Աախեն) տարածք[3]։