Suleiman I
sultán do Imperio Otomán / From Wikipedia, the free encyclopedia
Suleiman I (Otomán: سليمان Sulaymān, Turco: Süleyman), nado o 6 de novembro de 1494 e finado o 6 de setembro de 1566, foi sultán e padishá do Imperio Otomán desde 1520 ata a súa morte, coñecido como Suleiman o Magnífico en Occidente e Suleiman o Lexislador no mundo islámico, e un dos monarcas máis importantes da Europa do século XVI. Levou ao Imperio ás súas maiores cotas. Baixo a súa administración o estado otomán gobernaba polo menos a 25 millóns de persoas.[1]
Nome orixinal | (ota) سليمان اول |
---|---|
Biografía | |
Nacemento | 6 de novembro de 1494 Trebisonda |
Morte | 6 de setembro de 1566 (Gregoriano) (71 anos) Szigetvár |
Causa da morte | disentería |
Lugar de sepultura | Tomb of Suleiman the Magnificent (en) |
Sultán do Imperio Otomán | |
10 de outubro de 1520 – 17 de setembro de 1566 ← Selim I – Selim II (pt) → | |
Datos persoais | |
Residencia | Palacio de Topkapi |
País de nacionalidade | Imperio Otomán |
Relixión | Islam |
Actividade | |
Campo de traballo | Militar (pt) e política |
Ocupación | poeta , líder militar , lexislador , gobernante , político |
Lingua | Lingua turca |
Carreira militar | |
Lealdade | Imperio Otomán |
Outro | |
Título | Sultán |
Familia | Dinastia Otomana (pt) |
Cónxuxe | Roxelana (1531 (Gregoriano)–1558 (Gregoriano)) Mahidevran Gülbahar Hatun (1514–1566) Fülane Hatun Gülfem Hatun |
Parella | Fülane Hatun (en) Gülfem Hatun (en) |
Fillos | Şehzade Mustafá () Mahidevran Gülbahar Hatun (en) Șehzade Cihangirs (en) () Roxelana (pt) Raziye Sultan (en) () Şehzade Abdullah (en) () Roxelana (pt) Fatma Nur (en) Şehzade Mahmud (en) () Siyavuş Sultan (pt) Şehzade Murad (en) () Gülfem Hatun (en) Selim II (pt) () Roxelana (pt) Şehzade Bayezid () Roxelana (pt) Şehzade Mehmed (pt) () Roxelana (pt) Mihrimah Sultan (pt) () Roxelana (pt) Prins Ahmed (en) () Fülane Hatun (en) |
Pais | Selim I e Hafsa Sultan (pt) |
Irmáns | Hatice Sultan (en) , Beyhan Sultan (en) , Şah Huban Sultan (en) , Fatma Sultan (en) e Hafize Sultan (en) |
Sucedeu ao seu pai, o sultán Selim I, en setembro de 1520 e comezou o seu reinado emprendendo unha campaña militar contra as potencias cristiás na Europa central e no mar Mediterráneo. Belgrado caeu en 1521; en 1522-1523 foi a quenda de Rodas, arrancada do longo dominio dos Cabaleiros de San Xoán. Na batalla de Mohács, librada en agosto de 1526, Suleiman destruíu a forza militar de Hungría e o propio rei húngaro Luis II perdeu a vida. Durante o seu conflito cos safávidas, tamén conseguiu anexionar gran parte do Oriente Próximo, que incluía Bagdad, e amplas zonas do norte de África, ata o oeste de Alxeria. Baixo o seu mandato, a frota otomá dominaba os mares desde o Mediterráneo ata o mar Vermello, que atravesaba o golfo Pérsico.
Á cabeza dun imperio en expansión, Suleiman promoveu importantes cambios lexislativos nos ámbitos da sociedade, a educación, a fiscalidade e o dereito penal. As súas reformas, levadas a cabo en colaboración co principal funcionario xudicial do imperio, Ebussuud Efendi, harmonizaron a relación entre as dúas formas de dereito otomán: o dereito estatal (Kanun) e o dereito relixioso (Shari'ah). Suleiman tamén foi un excelente poeta e ourive, ademais dun gran mecenas da cultura. Supervisou a chamada «Idade de Ouro» do Imperio Otomán, e en consecuencia, fomentou o seu desenvolvemento artístico, literario e arquitectónico.
Rompendo coa tradición otomá, Suleiman casou con Hürrem Sultan, unha muller do seu harén, unha cristiá de ascendencia rutena que se converteu ao islam e foi coñecida en Occidente como Roxelana, presumiblemente polo seu pelo vermello.[2] O seu fillo, Selim II, sucedeu ao seu pai en 1566 á súa morte tras un reinado de corenta e seis anos. Os outros herdeiros potenciais (Şehzade Mehmed e Şehzade Mustafa) xa morreran, o primeiro de vexigas e o segundo de estrangulamento. Outro fillo, Şehzade Bayezid, foi executado, xunto cos seus catro fillos, en 1561, por orde do propio sultán, tras unha rebelión que organizou. Durante moito tempo creuse que á morte de Suleiman seguíalle un período de decadencia do imperio. Este punto de vista abandonouse desde entón, pero o final do reinado de Suleiman séguese considerando con frecuencia un punto de inflexión na historia otomá. De feito, nas décadas que seguiron á súa morte, o imperio comezou a experimentar importantes cambios políticos, institucionais e económicos, un fenómeno que a miúdo se denomina «transformación do Imperio otomán».