Miocardiopatía dilatada
From Wikipedia, the free encyclopedia
A miocardiopatía dilatada (MCD), anteriormente chamada cardiomiopatía conxestiva, é unha sindrome caracterizada por unha dilatación ventricular e progresiva de ámbolos dous ventrículos, mais en especial o dereito, que comporta unha alteración da función sistólica, isto é, mingua a capacidade do corazón para propulsar o sangue de xeito eficiente. Co paso do tempo, esta miocardiopatía pode arribar a afectar a outros órganos, especialmente aos pulmóns, provocando insuficiencia cardíaca. De feito, un 33% dos doentes de insuficiencia cardíaca teñen miocardiopatía dilatada. A miocardiopatía dilatada agrúpase dentro do tipo das miocardiopatías, doenzas que afectan ao miocardio (o músculo do corazón).[1] Esta doenza é a forma máis común de cardiomiopatía non isquémica, a diferenza doutras como a miocardiopatía hipertrófica que si a producen. Adóitana padecela máis os homes que as mulleres, e é máis frecuente entre os 20 e os 60 anos. A miocardiopatía dilatada tamén pode acontecer en nenos.[2] Macroscópicamente observamos un aumento de tamaño nas cavidades cardíacas, afectándose primeiro o ventrículo esquerdo, despois a aurícula esquerda, posteriormente o ventrículo dereito e finalmente a aurícula dereita. As válvulas cardíacas e as arterias coronarias fican normais. Microscópicamente a miocardiopatía dilatada caracterízase por unha hipertrofia dos miocitos, fibrose intersticial e perivascular e zonas de necrose e infiltrado inflamatorio.