Lei de memoria histórica de España
From Wikipedia, the free encyclopedia
A Lei de memoria histórica ou Lei pola que se recoñecen e amplían dereitos e establécense medidas en favor de quen padeceron persecución ou violencia durante a guerra civil e a ditadura, é unha lei española aprobada polo Congreso dos Deputados o 31 de outubro de 2007[1][2] partindo do texto do proxecto de lei previamente aprobado polo Consello de Ministros o día 28 de xullo de 2006, sendo Presidente do Goberno José Luis Rodríguez Zapatero.
Este artigo (ou sección) está desactualizado(a). A información fornecida mudou ou é insuficiente. |
- Esta lei foi derogada pola Lei 20/2022, de memoria democrática, que entrou en vixencia o 21.10.2022
Inclúe o recoñecemento de todas as vítimas da guerra civil e as vítimas da ditadura, pero non a apertura de fosas comúns, nas que aínda xacen os restos das vítimas das represalias dos sublevados na guerra civil, realizadas desde entidades privadas (como a Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica -ARMH- e o Foro pola Memoria) ou comunidades autónomas.
A Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica -ARMH, pioneira na exhumación científica de fosas comúns de asasinados pola ditadura franquista, criticou que no seu preámbulo o texto afirma que a memoria das vítimas do franquismo é persoal e familiar; negando dese modo no seu marco de formulacións que os delitos do franquismo son cometidos contra toda a sociedade e a humanidade e o deber do Estado de practicar políticas públicas que garantan ás vítimas dos delitos máis graves que existen o seu dereito á verdade, á xustiza e á reparación.
A insatisfacción co texto da lei é o que levou a catorce asociacións memorialistas a presentar unha denuncia por centos de desaparicións ante a Audiencia Nacional o 14 de decembro de 2006.