Conquistadores casteláns
From Wikipedia, the free encyclopedia
O concepto conquistadores españois ou máis propiamente conquistadores casteláns[1][2][3][4] refírese de forma xenérica aos soldados e exploradores da Península Ibérica, en particular da coroa de Castela que desde finais do século XV e durante o século XVI conquistaron e poboaron grandes extensións de territorio en América e Filipinas, incorporándoas aos dominios da monarquía española. A coroa de Aragón non participou da chamada Conquista, estando daquela mais envorcada no Mediterráneo. Nesa época o reino de Portugal suscribiu coa coroa de Castela o Tratado de Tordesillas[5]. O xentilicio español/espanhol non era referido a un Estado (a actual España), senón que era maiormente unha referencia xeográfica que incluía todos os reinos peninsulares[6]. Durante a Unión Ibérica as coroas de Portugal, Castela e Aragón mantiveron os respectivos territorios de influencia. A esas zonas de influencia é que se refire o termo, e non tanto da procedencia dos soldados, que eran de orixes diversas dentro da coroa de Castela (reino de Galiza, León, Castela, Andalucía Occidental ou Oriental) ou de fóra da coroa castelá. O exército co que Hernán Cortés chegou a Tenochtitlán estaba integrado por 200.000 soldados dos cales menos do 1% eran españois.[7]
A exploración e conquista de América tivo lugar durante a chamada era dos descubrimentos, a cal seguiu á chegada de Cristovo Colón en 1492. A conquista como tal foi abolida oficialmente en 1573 mediante un decreto do rei Filipe II, o cal prohibía os actos de conquista, denominándose a partir de entón os actos levados adiante polas forzas hispanas nos territorios aborixes coas palabras de pacificación.