Campanarios municipais de Bélxica e Francia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Os Campanarios de Bélxica e Francia son un grupo de 56 edificios históricos designados pola UNESCO como Patrimonio da Humanidade, en recoñecemento aos campanarios que serven como manifestación arquitectónica da independencia cívica emerxente das influencias feudais e relixiosas no antigo Condado de Flandres (actual área de Flandres de Francia e a rexión de Flandres de Bélxica) e áreas veciñas que antes foron posesións da Casa de Borgoña (na actual Valonia de Bélxica).
Campanarios municipais de Bélxica e Francia | |
---|---|
localización dos campanarios | |
Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
País | Francia e Bélxica |
Tipo | Cultural |
Criterios | II, IV |
Inscrición | 1999 (23ª Sesión) |
Rexión da UNESCO | Europa e América do Norte |
Identificador | 943 |
O Patrimonio da Humanidade chamábase orixinalmente Campás de Flandres e Valonia, unha lista da UNESCO de 1999 de 32 torres nesas dúas rexións de Bélxica. En 2005, a lista foi ampliada e recibiu o seu nome actual, recoñecendo a adición de 23 campanarios das rexións Norte-Paso de Calais e Picardía no extremo nordés de Francia, ademais da campanarios de Gembloux en Valonia.
A pesar de que a lista se refire ás estruturas de torres cívicas, inclúe seis torres eclesiásticas belgas (nótese as "catedrais", as "igrexas" e as "basílicas" na lista de abaixo) co pretexto de que serviran de atalaias ou campanarios de alarma.
A maioría das estruturas desta lista son torres que se proxectan desde edificios máis grandes. Non obstante, algúns son notablemente autónomos, dos cales un puñado son torres reconstruídas anteriormente conectadas a edificios adxacentes. Unha omisión notable pode parecer a torre do Concello de Bruxelas, pero esta non é un campanario real. O Campanario de Bruxelas orixinal estivo situado xunto á Igrexa de San Nicolás, ata o seu colapso en 1714.[1] Como nota paralela, o Concello de Bruxelas forma parte da Grand-Place Patrimonio da Humanidade.