گویش سیستانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
گویش سیستانی یکی از گویشهای زبان فارسی است که مردم سیستان با آن سخن میگویند.[1] این گویش هماکنون به گونه گسترده در پهنهٔ سیستان ایران، سیستان افغانستان، بخشهایی از (تاجیکستان، پاکستان ترکمنستان)، دشت گرگان و خراسان روایی دارد. این گویش خود به دو گویش جداگانه سیستانی پشت آبی و شیب آبی بخشبندی میشود که دگرگونیهایی در ساختار باهم دارند.[2]
اطلاعات اجمالی گویش سیستانی, زبان بومی در ...
گویش سیستانی | |
---|---|
سیستُنی | |
زبان بومی در | ایران، پاکستان، افغانستان، تاجیکستان، ترکمنستان |
قومیت | مردم سیستانی |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |
بستن
این گویش از یک سو بیشترین خویشاوندی واژگانی و دستوری را با گویش کنونی و گذشته خراسانی و فراتر از آن با گویشهای مرده ماوراءالنهری و فارسی تاجیکی کنونی دارد و از سوی دیگر واژههای مشترکی و همسان و انبازی هم با زبان بلوچی دارد که با نگرش به پیوندهای تاریخی و پیوستگیهای جغرافیایی و کوچهای قومی و خویشاوندی طایفهای، و تیرهای پدیدهای طبیعی میباشد.[3]