پادشاه چین
From Wikipedia, the free encyclopedia
پادشاه یا امپراتور یا هوآنگدی (به چینی: 皇帝) یک عبارت سکولار برای منصب امپراتورهای چین است که از دوران دودمان کین در ۲۲۱ پیش از میلاد تا کنارهگیری پویی در ۱۹۱۲ میلادی پس از انقلاب شینهای و تشکیل جمهوری چین برای شاهان استفاده میشد. این عنوان دو بازگشت در جریان شکست انقلاب و تشکیل دوبارهٔ پادشاهی چین (۱۹۱۶-۱۹۱۵) داشت. عبارت مقدس برای شاهان چینی، 天子 به معنی فرزند آسمان بود. عبارتی که بسیار کهن تر از شاه چین است، عبارتی است که به دودمان ژو بازمیگردد و آن فرمانروای هرآنچه زیر آسمان است. البته در واقعیت هیچ شاهی در چین قدرت مطلق نبود با این حال این عبارت کاربرد فراوانی داشت.
شاه چین | |
---|---|
جزئیات | |
شیوه خطاب | His Majesty (陛下) |
نخستین پادشاه | چین شی هوانگ |
واپسین پادشاه | پویی |
آغاز پادشاهی | 221 BC |
پایان پادشاهی | پویی |
سکونتگاه رسمی | برپایهٔ دودمان متفاوت است؛ تازهترین از شهر ممنوعه در پکن |
گمارنده | وراثتی |
پادشاهانی که از یک خانواده بودند در ردهٔ یک دودمان قرار میگرفتند (فهرست دودمانهای تاریخ چین). بیشتر فرمانروایان چین به عنوان عضوی از قوم هان دانسته میشدند. در دوران فرمانروایی دودمان یوآن و چینگ، کشور عملاً با افرادی از به ترتیب قومهای مغول و منچو هدایت میشد؛ که این نشان میدهد این کشور توسط افرادی نااهل آن فرمانروایی میشدند اما پژوهشهای اخیر میگوید که روابط سیاسی و خونی در این دودمانها بسیار پیچیدهتر بودهاست.[1] به هر حال این پادشاهان به کنفسیوسگرایی باور داشتند.