نورد
From Wikipedia, the free encyclopedia
در فلزکاری، عملیاتهای نَوَرد (به انگلیسی: Rolling) ضخامت یک قطعه یا صفحه را کاهش میدهند یا سطح مقطع ماده را از طریق نیروهای فشاری اعمال شده توسط غلتکها تغییر میدهند. نورد معمولاً اولین فرایند تبدیل یک ماده به محصول کار شده (Wrought Product) است. با نورد مواد اولیه ضخیم میتوان آنها به شکل بلوم (Bloom)، شمش یا تختال درآورد، یا این اشکال را میتوان مستقیماً از ریختهگری مداوم بهدست آورد. بلوم قطعهای فلزی است که مقطعی مربعی یا مستطیلی شکل داشته و ضخامت آن بیشتر از ۱۵ سانتیمتر و طول آن کمتر از دو برابر ضخامت است. شمش (بیلت) معمولاً کوچکتر از بلوم بوده و یک مقطع دایرهای شکل یا مربعی دارد. شمش معمولاً با نوعی فرایند تغییر شکل مانند نورد یا اکستروژن تولید میشود. تختال (یا اسلب) یک جامد مستطیل شکل است که عرض آن بیش از دو برابر ضخامت است. با نورد تختالها میتوان پلیتها، ورقها یا تسمهها را تولید کرد. پلیتها ضخامتی بیش از ۶ میلیمتر دارند، درحالیکه محدوده ضخامت ورقها و تسمهها بین ۶ تا ۰٫۱ میلیمتر میباشد.[1]
این محصولات نورد گرم اغلب ماده اولیه فرآیندهای بعدی مانند شکل دهی سرد یا ماشینکاری را تشکیل میدهند. ورقها و تسمهها را میتوان با ساخت به محصولاتی تبدیل کرد یا اینکه با نورد دوباره آنها را تبدیل به فویل کرد (یعنی ضخامت کمتر از ۰٫۱ میلیمتر). با نورد مجدد بلومها و شمشها میتوان آنها را تبدیل به محصولات تمام شدهای مانند ریلهای قطار، ماشین آلات ، ساختمان و درب آکاردئونی میله یا لوله اشاره کرد.[1]
از نظر تناژ، نورد به وضوح در بین تمام فرآیندهای تولید غالب است. تقریباً ۹۰٪ از کل محصولات فلزی حداقل یک بار عملیات نورد را تجربه میکنند. تجهیزات نورد و روشهای آن به اندازه ای پیشرفته است که میتوان محصولاتی استاندارد و با کیفیت یکنواخت را با هزینه نسبتاً کم تولید کرد. از آنجا که غلتکهای شکل دار هم عظیم بوده و هم هزینه بالایی دارند، محصولات دارای شکل فقط در اشکال و اندازههای استانداردی موجود هستند که تقاضای کافی برای اجازه تولید اقتصادی دارند.[1]