مظهر ظهور
From Wikipedia, the free encyclopedia
مظهر ظهور به معنی مکان ظهور و تجلی اصطلاحی است که در موارد متعددی در تصوف، بابیه، و بهویژه بهائیت استفاده میشود. در عرفان شیعی، عبارت مظهر ظهور به پیامبران و امامان گفته شدهاست. در نظریهٔ انسان کامل ابن عربی، انسان کامل به مانند آینهای است که حق خود را در آن ظاهرشده میبیند. سید علیمحمد باب نظریهٔ پیچیدهای برای مظاهر ظهور در آثار متاخر خود، بهویژه بیان فارسی و کتاب پنج شأن، تدوین کرد. در سالهای آخر، او خود را آخرین مظهر امر اولی خواند و یک آئین و شریعت جدید آغاز کرد. علاوه بر این، او به بسیاری از پیروانش مقام جزئی یا کلی ظهور الهی نسبت داد.[1] مظهر ظهور در دین بهائی به پیامبران یا فرستادگان خداوند گفته میشود. مظهر ظهور یا پیامبر از دیدگاه دین بهائی کسی است که واسطهٔ فیض و رحمت و هدایت خدا، نسبت به خلق باشد. در جوامع و فرهنگهای مختلف، پیامبری معنی و مظاهر متعددی دارد. از جمله مظاهر ظهور بنا به اعتقادات بهائی کریشنا، موسی، زرتشت، بودا، مسیح، محمد و البته باب و بهاءالله دو مظهر ظهور این عصر میباشند.