علوم انسانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
علوم انسانی، مجموعهای از رشتههای دانشگاهی هستند که جنبههای مرتبط با ویژگیهای تمدنی، جامعهای، فرهنگی تاریخی و باستانی، ادبی و جغرافیایی انسان را مطالعه و آموزش میدهند.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
در قرون وسطی، این اصطلاح در تقابل با الهیات قرار داشت و به طبقهای از آموزش و تحصیل اشاره داشت که در دوران حاضر به عنوان محدوده اصلی مطالعات و آموزشهای دانشگاهی است و جنبه سکولار (غیر دینی) دارند.
امروزه، علوم انسانی، بیشتر به علومی گفته میشود که در خارج از حیطه ریاضیات، علوم طبیعی و علوم حرفهای قرار دارند.[1]
دانشمندان علوم انسانی از روشهایی استفاده میبرند که در درجه اول تحلیلی و نقادانه یا نظریه پردازانه هستند و مجهز به اجزا و ابزار مهمی در تاریخ بشری میباشند که از روشهای عمدتاً مبتنی بر تجربه در علوم تجربی متمایز میشوند.[2]
علوم انسانی، شامل زبانهای باستانی و مدرن، ادبیات، فلسفه، مذهب، هنر و موسیقیشناسی، جامعهشناسی، روانشناسی، زبانشناسی، مدیریت، اقتصاد، حقوق، علوم سیاسی و تاریخ و رشتههای مرتبط دیگر میشود.
دانشمندان علوم انسانی، "humanity scholars" (دانشمندان علوم بشری) یا اُمانیستها (انسان گراها) هستند.[3]
اصطلاح اُمانیست همچنین یک موضوع و رویکرد فلسفی را شرح میدهد که برخی دانشمندان «غیر بشرگرا» در علوم انسانی را شامل نمیشود.
دانشمندان و علما و هنرمندان رنسانس نیز اومانیست نامیده میشدند.
برخی از مکاتب و شاخههای ثانویه علوم انسانی، دارای کلاسهایی هستند که معمولاً متشکل از ادبیات انگلیسی، مطالعات جهانی و هنر میباشند.
در ایران[نیازمند منبع][به گفتهٔ چهکسی؟] این شاخه از علوم بر اساس تعریف آن بر اساس موضوع به دستهای از علوم گفته میشود که به مسایلی چون جامعه، فرهنگ، زبان، رفتار و کنش انسان، و روان و اندیشهٔ افراد توجه دارد.
درعینحال، بسیاری از شاخههای علوم انسانی چون مدیریت، اقتصاد، حسابداری، جغرافیا و روانشناسی برای تجزیه و تحلیل از ریاضیات و برخی علم های تجربی همچون ریاضیات کاربردی (در مدیریت)، آمارِ کاربردی و تحلیل رگرسیون (اقتصاد و روانشناسی)، سامانه اطلاعات جغرافیایی و سیستمهای راداری و سنجش از دور (در جغرافیا) و سایر روشهای علوم تجربی استفاده میکنند.