شارل موریس دو تالیران-پریگور
سیاستمدار، دیپلمات، و کشیش فرانسوی / From Wikipedia, the free encyclopedia
شارل موریس دو تالیران-پریگور (به فرانسوی: Charles Maurice de Talleyrand-Périgord) (۱۷۵۴–۱۸۳۸) که بیشتر با نام تالیران مشهور است، روحانی و دیپلمات برجسته فرانسوی بود. او پس از تحصیل در رشته الهیات، در سال ۱۷۸۰ به عنوان کارگزار کل روحانیون منصوب شد. در سال ۱۷۸۹، درست قبل از انقلاب فرانسه، اسقف اوتون شد. او همواره در بالاترین سطوح دولتی، معمولاً به عنوان وزیر امور خارجه یا در برخی مقامهای دیپلماتیک دیگر فعالیت میکرد. زندگی حرفهای او شامل دوره سلطنت لوئی شانزدهم، سالهای انقلاب فرانسه، سلطنت ناپلئون بناپارت، لوئی هجدهم و لوئی فیلیپ بود. کسانی که تالیران به آنها خدمت میکرد اغلب به او اعتماد نداشتند اما مانند ناپلئون او را بسیار مفید میدانستند. نام «تالیراند» به عنوان واژهای برای دیپلماسی حیلهگرانه و بدبینانه تبدیل شده است.
در درستی این مقاله اختلاف نظر وجود دارد. (مارس ۲۰۱۷) |
شارل موریس دو تالیران-پریگور | |
---|---|
دوره مسئولیت ۶ سپتامبر ۱۸۳۰ – ۱۳ نوامبر ۱۸۳۴ | |
گمارنده | لوئی فیلیپ |
پس از | Pierre de Montmercy-Laval |
پیش از | Horace Sébastiani de La Porta |
نخستوزیر فرانسه | |
دوره مسئولیت ۹ ژوئیه ۱۸۱۵ – ۲۶ سپتامبر ۱۸۱۵ | |
پادشاه | لوئی هجدهم |
پیش از | Armand-Emmanuel de Vignerot du Plessis, Duc de Richelieu |
وزیر امور خارجه فرانسه | |
دوره مسئولیت ۱۳ می ۱۸۱۴ – ۱۹ مارس ۱۸۱۵ | |
پادشاه | لوئی هجدهم |
پس از | Antoine de Laforêt |
پیش از | Louis de Caulaincourt |
دوره مسئولیت ۲۲ نوامبر ۱۷۹۹ – ۹ می ۱۸۰۹ | |
پادشاه | ناپلئون یکم (۱۸۰۴–۱۸۰۷) |
First Consul | ناپلئون بناپارت (۱۷۹۹–۱۸۰۴) |
پس از | Charles-Frédéric Reinhard |
پیش از | Jean-Baptiste de Nompère de Champagny |
دوره مسئولیت ۱۵ ژوئیه ۱۷۹۷ – ۲۰ ژوئیه ۱۷۹۹ | |
Head of State | دیرکتوار |
پس از | Charles-François Delacroix |
پیش از | Charles-Frédéric Reinhard |
عضو مجلس مؤسسان ملی فرانسه | |
دوره مسئولیت ۹ ژوئیه ۱۷۸۹ – ۳۰ سپتامبر ۱۷۹۱ | |
حوزه انتخاباتی | اوتن |
Deputy to the Estates-General for the روحانی | |
دوره مسئولیت ۱۲ آوریل ۱۷۸۹ – ۹ ژوئیه ۱۷۸۹ | |
حوزه انتخاباتی | اوتن |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۲ فوریهٔ ۱۷۵۴ پاریس، پادشاهی فرانسه |
درگذشته | ۱۷ مهٔ ۱۸۳۸ (۸۴ سال) پاریس، پادشاهی فرانسه |
حزب سیاسی |
|
تحصیلات | کلیسای سن-سولپیس |
محل تحصیل | دانشگاه پاریس |
تخصص | الهیات، دیپلمات |
امضا | |
Ecclesiastical career | |
کلیسا | کلیسای کاتولیک |
تاریخ کهونت | ۱۹ دسامبر ۱۷۷۹ (کشیش) ۴ ژانویه ۱۷۸۹ (اسقف) |
مناصب متصرفه | Agent-General of the Clergy (1780–1788) Bishop of Autun (1788–1791) |
او در سالهایی که پیروزیهای نظامی فرانسه یکی پس از دیگری کشورهای اروپایی را تحت سلطه فرانسه قرار داد، دیپلمات ارشد ناپلئون بود. با این حال، بیشتر اوقات، برای صلح تلاش میکرد تا دستاوردهای فرانسه را تثبیت کند. او موفق شد از طریق پیمان لونویل در سال ۱۸۰۱ با اتریش و در پیمان آمین در سال ۱۸۰۲ با بریتانیا صلح کند. او نتوانست از تجدید جنگ در سال ۱۸۰۳ جلوگیری نماید، اما در سال ۱۸۰۵ با جنگهای مجدد ناپلئون علیه اتریش، پروس و روسیه مخالفت کرد. ماه اوت ۱۸۰۷ از سمت وزیر خارجه استعفا داد اما اعتماد ناپلئون را حفظ نمود. برای تضعیف نقشههای امپراتور از طریق معاملات مخفیانه با الکساندر یکم، امپراتور روسیه و مترنیخ، وزیر اتریش توطئه کرد. تالیران به دنبال صلح ایمن از طریق مذاکره بود تا دستاوردهای انقلاب فرانسه را تداوم بخشد. ناپلئون صلح را رد کرد و هنگامی که در سال ۱۸۱۴ سقوط کرد، تالیران از بازگرداندن خاندان بوربون به قدرت که متفقین تصمیمش را گرفتند، پشتیبانی کرد. او نقش مهمی در کنگره وین در ۱۸۱۴–۱۸۱۵ ایفا کرد؛ جایی که او در مورد یک توافق مساعد برای فرانسه مذاکره و نقشی در بازگشایی فتوحات ناپلئون ایفا کرد.[1]