خندق
From Wikipedia, the free encyclopedia
برای دیگر کاربردها، خندق (ابهامزدایی) را ببینید.
خَندَق (به پارسی: کندک[1] یا کَندَگ) گودالی پرآب یا خشک که گاهی در آن هیزم انباشته و آماده آتشافروزی به هنگام نیاز میکردند و دستساخت است که در روزگار کهن گرداگرد شهر یا لشکرگاه میکندند تا از آمدن دشمنان یا تُنداب[2] به درون آن پیشگیری شود.
در راستای بخش درونشهری خندق نیز بیشتر دیواری با برج و بارو ساخته میشد.
واژهٔ خندق عربی شدهٔ واژهٔ پارسی میانه کندک یا کَندَگ و به معنی «کَنده» است. در زبانهای کهن ایرانی چون اوستایی و فارسی باستان، ریشهٔ «کن» به معنی «کندن» امروزی بهکار میرفتهاست[3] و «فرکنتن» برابر است با آغاز به ساختن ساختمان یا شهر.