حق مالکیت بومیان اصلی قلمرو نیویورک
From Wikipedia, the free encyclopedia
حق بومیان اصلی نیویورک مربوط به معاهدات، خریدها، قوانین و دعاوی در اسناد مالکیت زمینهای بومیان نیویورک، مخصوصاً اسنادی که برای سلب مالکیت بومیان از سرزمینهای اجدادی شان توسط مهاجران اولیه اروپایی در آمریکا میباشد. سابقهٔ خرید زمینها از بومیان محلی، حکایتی است بسیار معروف که به خرید منهتن توسط هلندیها در سال ۱۶۲۶ بازمیگردد. این معامله به عنوان "معروفترین معاملات زمین " بحساب آمده.[1] نیویورک بیش از هر ایالت دیگر اعلامیهٔ کنگرهٔ کنفدراسیون و اقدامات غیر مترقبه سال ۱۷۸۳ را نادیده گرفت و اکثر زمینهای ایالت را مستقیماً از قبایل ایروکوا بدون اطلاع و تصویب فدرال خریداری کرد.[2]
نیویورک محل تصمیمات مهمی در مورد حق مالکیت بومیان اصلی آن منطقه میباشد. بومیان اصلی ان منطقه حق مالکیت خود را دادخواهی کردهاند و به نتایجی دست یافتهاند. از جمله دادگاه اول معروف قبیلهٔ اُنیدا (۱۹۷۴)، که اولین ادعای یک قبیله سرخپوست بر سرزمین اجدادی خود بود و باعث شد که پروندههایی در دادگاه فدرال در این زمینه تشکیل شود"[3] و در دادگاه دوم (۱۹۸۵)، «اولین پرونده در خواست بازگشت مالکیت سرزمین اجدادی بومیان براساس قانون «دورهٔ غیرمجاز» پیروز شد.»[4] هنگامی که دادگاه استیناف حوزهٔ دوم ایالات متحده مربوط به شکایت قبیلهٔ کایوگای نیویورک علیه پاتاکی برگزار شد، نیویورک تقریباً محل شکایتهای زیادی در مورد حق مالکیت زمینهای بومیان اصلی آمریکا بود (۲۰۰۵). این دادگاه معتقد است که آموزه عادلانه «لَچِز» (وظیفه " شکایت به موقع") تمام ادعاهای وابسته به زمینهای قبیله ای را که به نظر میرسد در ارائهٔ درخواست حق تصرف ملک و مطالبهٔ خسارت یا تجاوز به حق است برای شاکیان قبیله ای و دولت فدرال به عنوان مدعی مداخله کننده منع میکند.[5] از زمان صدور این حکم، هیچ قبیلهٔ شاکی نتوانسته در ادعای مالکیت زمین در دادگاه استیناف حوزه دوم، به واسطهٔ قانون لَچِز از حق خود دفاع قاطع کند.[6]
در حال حاضر ده منطقهٔ اختصاصی سرخپوستان در نیویورک وجود دارد: مناطق اختصاصی اللهگانی، کاتاراگوس، چشمههای نفتی، انیدا، اُنونداگا، پوسپاتوک، سنت ریجیس موهاک، شینه کُک، توناواندا، و توسکارورا.