حشاشین
یک فرقهٔ نزاریه از شیعیان اسماعیلیه (۱۰۹۰–۱۲۷۵ م.) / From Wikipedia, the free encyclopedia
حَشّاشین یک فرقهٔ نزاریه از شیعیان اسماعیلیه بودند که بهدست حسن صباح بنیان نهاده شد. آنها بین سالهای ۱۰۹۰ تا ۱۲۷۵ میلادی در کوهستانهای سرزمین ایران و شام زندگی میکردند. در طول آن زمان، آنها با قتل پنهانی رهبران مسلمان و بعداً مسیحیانی که دشمنان دولت آنها محسوب میشدند، در سرتاسر خاورمیانه سیاست سختگیرانهای برای جعل و تزویر اعمال داشتند. واژه امروزی Assassination در انگلیسی به مفهوم ترور از روش آنها برای حذف مخالفینشان سرچشمه گرفته است. نزاریان در اواخر قرن یازدهم پس از بحران جانشینی در خلافت فاطمیان بین نزار بن المستنصر و برادر ناتنی وی، خلیفه احمد مستعلی شکل گرفت.[1][2] از مورخان معاصر میتوان در میان اعراب به ابن قلانسی و عزالدین بن اثیر و در میان ایرانیان به عطاملک جوینی اشاره کرد. دو نفر اول از حشّاشین به عنوان باطنیان یاد میکردند، عنوانی که بهطور گسترده توسط خود اسماعیلیان پذیرفته شده است.[3][4]
بنیانگذاری | ۱۰۹۰ میلادی |
---|---|
انحلال | ۱۲۷۵ میلادی |
گونه | فرقهٔ نظامی-دینی |
ستاد |
|
مکان | |
زبانهای رسمی | فارسی، عربی |
امام | |
سازمان مادر | نزاریه |
وابستگی | اسماعیلیان الموت |