اومبرتو اکو
فیلسوف و رمان نویس ایتالیایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
اومبرتو اکو (به ایتالیایی: Umberto Eco) (زاده ۵ ژانویه ۱۹۳۲-درگذشته ۱۹ فوریه ۲۰۱۶) نشانهشناس، فیلسوف، متخصص قرون وسطی، منتقد ادبی و رماننویس ایتالیایی بود. اکو پس از گرفتن مدرک دکترا از دانشگاه تورینو، در دانشگاههای میلان، فلورانس، بولونیا و کولژ دو فرانس تدریس کرد.
اومبرتو اکو | |
---|---|
زادهٔ | ۵ ژانویهٔ ۱۹۳۲ آلساندریا، پیمونت، ایتالیا |
درگذشت | ۱۹ فوریهٔ ۲۰۱۶ (۸۴ سال) میلان، لمباردی، ایتالیا |
محل تحصیل | دانشگاه تورین |
همسر(ها) | رناته رامگه |
دوره | فلسفه قرن بیستم/بیست و یکم |
حیطه | فلسفه غرب |
مکتب | فلسفه قارهای |
علایق اصلی | نشانهشناسی |
ایدههای چشمگیر | اثر گشوده، نقش خواننده،[1] حدود تأویل |
تأثیرگرفته از | |
امضاء | |
اگرچه اومبرتو اکو بیشتر به رماننویسی معروف است ولی در وهلهٔ اول یک نشانهشناس و فلسفهدان است و در برابر بیش از ۴۰ کتاب علمی و صدها مقاله، تنها هفت رمان نوشتهاست. وی یکی از مهمترین و پرکارترین اندیشمندان و روشنفکران قرن بیستم و اوایل قرن بیستویکم و از مهمترین زبانشناسان و نشانهشناسان ساختارگرا بود. اکو از طرفداران گفتگوی میان شرق و غرب و از هواداران افزایش ارتباطات و فهم متقابل در محیط بینالمللی بود و علاقهٔ زیادی به زبان بینالمللی اسپرانتو داشت.
اکو مدتی رئیس دانشکدهٔ انسانشناسی دانشگاه بولونیا بود. او همچنین متنهای آکادمیک فراوانی درزمینهٔ فلسفه، نشانهشناسی و نقد ادبی و کتابهایی برای کودکان نوشت. سیارک ۱۳۰۶۹ به نام اوست. اکو در سال ۲۰۰۵ همراه با راجر آنگل موفق به کسب جایزهٔ دستآورد ادبی مجله کنیون ریوو شد.[2]