آلبر کامو
نویسنده و روزنامهنگار اهل فرانسه / From Wikipedia, the free encyclopedia
آلبر کامو (فرانسوی: [albɛʁ kamy] ( شنیدن)؛ زادهٔ ۷ نوامبر ۱۹۱۳ – درگذشتهٔ ۴ ژانویه ۱۹۶۰) نویسنده، فیلسوف و روزنامهنگار فرانسوی برنده جایزه ادبی نوبل بود. او یکی از نویسندگان بزرگ در مکتب رئالیسم، خالق کتاب مشهور بیگانه و مقاله جریانساز افسانهٔ سیزیف است.
آلبر کامو | |
---|---|
زاده | ۷ نوامبر ۱۹۱۳ موندوی(Dréan کنونی)، الجزایر فرانسه |
درگذشته | ۴ ژانویهٔ ۱۹۶۰ (۴۶ سال) ویلبلوین، فرانسه سانحهٔ تصادف رانندگی |
آرامگاه | گورستان لومارین |
پیشه | فیلسوف، نویسنده و روزنامهنگار |
زمینه کاری | نویسنده، جستار نویس و فیلسوف |
ملیت | فرانسوی |
تحصیلات | لیسانس فلسفه |
دانشگاه | الجزیره[1][2][3] فلسفهٔ قرن بیستم |
دوره | شارل دوگل |
سبک نوشتاری | ابسوردیسم اگزیستانسیالیسم آنارکو-سندیکالیسم اگزیستانسیالیم-آنارشیسم آنارشیسم سندیکالیستی |
کتابها | بیگانه، سقوط، طاعون، انسان طاغی |
تأثیرپذیرفته از | آرتور شوپنهاور، ژان پل سارتر، اما گلدمن، میخائیل باکونین، هومر، لف شستوف، آگوستین، پتر کروپوتکین، فلوطین، سورن کییرکگارد، فئودور داستایفسکی، کارل مارکس، فرانتس کافکا، هرمان ملویل، فریدریش نیچه، زیگموند فروید، ساموئل بکت ،ژان کرونیه |
تأثیرگذاشته بر | توماس مرتون، ژاک موند، اورهان پاموک، محسن حمید، ریچارد رایت، چارلز بوکوفسکی، پل استر، میشل انفره |
شریک(های) زندگی | سیمون هیه(۱۹۳۴_۱۹۳۶) فرانسین فور |
فرزند(ان) | کاترین و ژان |
امضا | |
جوایز
|
کامو در سال ۱۹۵۷ به خاطر «آثار مهم ادبی خود که به روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر میپردازد»[4] برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد.
سه اثر معروف کامو با نامهای «بیگانه»، «کالیگولا»، «افسانه سیزیف» بیش از هر چیز سبک او را معرفی میکنند و موضوع محوریشان پوچی است.
آلبر کامو پس از رودیارد کیپلینگ جوانترین برندهٔ جایزهٔ نوبل و همچنین نخستین نویسندهٔ زادهٔ قارهٔ آفریقا بود که این عنوان را کسب کرده بود.[5] همچنین کامو در بین برندگان نوبل ادبیات، کمترین طول عمر را دارد و دو سال پس از بردن جایزهٔ نوبل در یک سانحهٔ تصادف درگذشت.
با وجود برچسبهایی که اغلب فلاسفه هم عصر وی به او زدهاند، کامو اگزیستانسیالیست نیست. در مصاحبهای در سال ۱۹۴۵ کامو هرگونه همراهی با مکاتب ایدئولوژیک را تکذیب میکند و میگوید: «نه، من اگزیستانسیالیست نیستم. هم سارتر و هم من همیشه متعجب بودهایم که چرا نام ما را پهلوی هم میگذارند.»[6] اگزیستانسیالیسم، در پی گرفتن هدفی به منظور معنی دهی به ارزشهای ازدسترفتهاست، حال آنکه ابزوردیسم، پذیرش پوچی، و ادامه دادن به زندگی جدای از معنی تراشیدن و در پی گرفتن منظوری دینی است و عصیان است.
کامو در الجزایر تحت استعمار فرانسه متولد شد. او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و تا پیش از آنکه در سال ۱۹۳۰ گرفتار بیماری سل شود دروازهبان تیم فوتبال این دانشگاه بود. در سال ۱۹۴۹ پس از آنکه کامو از جنبش «شهروند جهانی» گری دیویس جدا شد یک اتحادیهٔ بینالمللی را تأسیس کرد که آندره بروتون نیز یکی از اعضای آن بود.[7] شکلگیری این گروه، به گفته خود کامو، بر اساس «محکوم کردن هر دو ایدئولوژی شکل گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی» بود.[8]