موکورمایکوزیس
یک عفونت قارچی نادر، خطرناک و مهاجم است که بینی، چشم، ریه و گاهی هم مغز را درگیر میکند. / From Wikipedia, the free encyclopedia
موکورمایکوزیس که قبلاً با نام زیگومیکوزیس[3] و گاهی قارچ سیاه نیز نامیده میشد، یک عفونت قارچی جدی است که عموماً در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف تری داشته و توان مبارزه کمتری با عفونت دارند بروز میکند.[4] نشانهها به بخشی از بدن آلوده شده بستگی دارد.[5] این ماده معمولاً سینوسها و مغز را آلوده کرده و منجر به آبریزش بینی، تورم و درد یک طرفه صورت، سردرد، تب و بافتمردگی میشود.[6] انواع دیگر بیماری ممکن است ریهها، معده و رودهها و پوست را آلوده کند.
موکورمایکوزیس | |
---|---|
نام دیگر | زیگومیکوزیس،[1] قارچ سیاه[2] |
بیمار به یک مورد از عفونت قارچی پروپیتال شناخته شده به نام mucormycosis یا phycomycosis مبتلا شدهاست. | |
تخصص | بیماری عفونی (تخصص پزشکی) |
علت | سیستم ایمنی ضعیف شده |
عوامل خطر | اچ آی وی / ایدز، دیابت ماکلیت، کتواسییدوز دیابتی، کووید ۱۹، لنفوم، پیوند عضو، استفاده از استروئید بلند مدت |
درمان | آمفوتریسین بی و دبریدمان |
پیشآگهی | ضعیف |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
پیشنت پلاس | موکورمایکوزیس |
این بیماری بهطور کلی با تنفس، خوردن غذای آلوده یا قرار گرفتن هاگهایی از نوع سنجاقی در یک زخم باز گسترش مییابد.[7] این قارچها بهطور مکرر در تجزیه مواد آلی مانند میوه و سبزیجات پوسیده، برگ و کود حیوانی وجود دارند، اما معمولاً افراد را تحت تأثیر قرار نمیدهند[8] و بین افراد منتقل نمیشود.[9] عوامل بیماریزا شامل ابتلا به دیابت، لنفوم، پیوند اعضا، ایدز و کورتیکواستروئید یا مصرف دارویهای سرکوبکننده سیستم ایمنی طولانی مدت است.[10] تشخیص توسط بیوپسی و بافتبرداری انجام میشود و با استفاده از تصویربرداری میتوان میزان بیماری را تعیین کرد.
درمان بهطور کلی با آمفوتریسین بی و دبریدمان است.[11] اقدامات پیشگیرانه شامل استفاده از ماسک در مناطق با گرد و غبار، جلوگیری از تماس با ساختمانهای آسیب دیده از آب و محافظت از پوست در برابر قرار گرفتن در معرض خاک مانند هنگام باغبانی یا برخی کارهای خاص در فضای باز است.[12] این ماده به سرعت پیشرفت میکند و تقریباً در نیمی از موارد سینوس و تقریباً همه موارد از نوع گسترده کشنده است.[13]
موکورمایکوزیس نادر است و کمتر از ۲ مورد در یک میلیون نفر در سان فرانسیسکو به آن مبتلا هستند.[11] با این حال، حدود ۸۰ برابر شیوع آن در هند است.[14] افراد در هر سنی ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند، از جمله نوزادان که به صورت زایمان زودرس به دنیا آمدهاند. اولین مورد موکورمایکوزیس احتمالاً موردی بود که توسط فردریش کوچن مایستر در سال ۱۸۵۵ کشف شد. این بیماری در رخدادهای طبیعی نیز گزارش شدهاست. زمینلرزه و سونامی ۲۰۰۴ اقیانوس هند و گردباد میسوری ۲۰۱۱ از جمله انهاست.[15] در طی دنیاگیری کووید-۱۹ در هند، در ماه دسامبر سال ۲۰۲۰ تعدادی از موارد مرتبط با شیوع این بیماری گزارش شد.