بستنشینی تودهها
From Wikipedia, the free encyclopedia
بستنشینی تودهها (به لاتین: Secessio Plebis) در جمهوری روم یکی از اَشکال مبارزهٔ سیاسی تودهها برای کسب حقوق برابر با اشراف میان سدههای پنجم و سوم قبل از میلاد بود. این بستنشینی مشتمل بود بر ترک دستهجمعی شهر، چنانکه تمام امور معیشتی و روزمرهٔ شهر همراهبا مغازهها تعطیل میشد و تودهها از خدمت در ارتش، که نیروی اصلیاش جمعیت شهری بودند، سر باز میزدند.
نخستین بستنشینی تودهها در ۴۹۴ ق.م. و آخرینشان در ۲۸۷ ق.م. روی داد. در باب تعداد دقیق بستنشینیها میان مؤرخان توافق نظر نیست. برخی آن را سه و برخی، از جمله فلوروس، چهار تا میدانند که در سالهای ۴۹۳–۴۹۴، ۴۴۹–۴۵۱، ۴۴۵، ۳۷۱–۳۷۶ روی دادند.[1]