اقتصاد ونزوئلا
مجموع دارایی های مالی و قدرت اقتصادی کشور ونزوئلا / From Wikipedia, the free encyclopedia
اقتصاد ونزوئلا تا حد زیادی بر پایهٔ بخش نفت خام و ساخت است. درآمد حاصل از صادرات نفت بیش از ۵۰٪ از تولید ناخالص داخلی و تقریباً ۹۵ درصد از کل صادرات را تشکیل میدهد. ونزوئلا پنجمین عضو اوپک از لحاظ تولید نفت است. از دهه ۱۹۵۰ تا اوایل دهه ۱۹۸۰ اقتصاد ونزوئلا شاهد رشدی مداوم بود که مهاجران بسیاری را به خود جذب کرد، و این کشور دارای بالاترین استاندارد زندگی در آمریکای لاتین بود. در جریان سقوط قیمت نفت در دههٔ ۱۹۸۰، اقتصاد منقبض شد، واحد پول بهطور تصاعدی ارزشش را از دست داد، و تورم به ۸۴ درصد در سال ۱۹۸۹ و ۹۹٪ در سال ۱۹۹۶ رسید. سه سال بعد هوگو چاوز به قدرت رسید.
واحد پول | بولیوار ونزوئلا (VEF) |
---|---|
DIPRO/DICOM: بولیوار ونزوئلا ۱۰٫۰۰ = ۱ دلار آمریکا: یارانه غذا و دارو بولیوار ونزوئلا ۳۵۸٫۴۵ = ۱ دلار آمریکا: بقیه اقتصاد.[1][2][3] | |
calendar | |
سازمانهای تجاری | سازمان تجارت جهانی، اوپک، اتحادیه کشورهای آمریکای جنوبی، مرکوسور، ALBA |
آمارها | |
تولید ناخالص داخلی | $491.5 billion (2015, PPP) $131.8 billion (2015, nominal)[4][5] |
رتبه | 32 (nominal) / 47 (PPP) |
رشد تولید ناخالص داخلی | -18.6% (2016)[6] |
سرانه تولید ناخالص داخلی | $15,891 (2015, PPP) $4,262 (2015, nominal)[5] |
تولید ناخالص داخلی هر بخش | agriculture: 3.8%, industry: 35.4%, services: 60.8% (2014 est.) |
≈۸۰۰٪ (۲۰۱۶)[7][8] 449% (February 2016 implied rate)[9] | |
جمعیت زیر خط فقر | ≈80% (April 2016 est.)[10] |
نیروی کار | 14.34 million (2014 est.) |
نیروی کار بر پایه شغل | Communal, social and personal services: 31.4%, Commercial, restaurants and hotels: 23.4%, Manufacturing industry: 11.6%, Construction: 9.0%, Transport, storage and communications: 8.7%, Agriculture: 6.5%, Financial, insurance and real estate: 6.1% (2015)[11] |
بیکاری | 7.9% (Jan. 2015)[12] |
صنایع اصلی | نفت خام، construction materials, food processing، سنگ آهن معدن، فولاد، آلومینیم; وسیله موتوری خط مونتاژ، real estate، گردشگری و طبیعتگردی |
186th (2016)[13] | |
تجارت خارجی | |
صادرات | $83.2 billion (2014)[4] |
کالاهای صادراتی | نفت خام، مواد شیمیایی، کشاورزی فراورده، basic ساخت |
شرکای اصلی صادرات | ایالات متحده آمریکا 34.6% هند 15.1% چین 12.9% کوبا 5.3% سنگاپور 4.8% (2014 est.)[14] |
واردات | $50.34 billion (2014)[4] |
کالاهای وارداتی | خوراک، پوشاک، خودرو، فناوری items, ماده اولیه، دستگاه and equipment, ترابری equipment, construction material |
شرکای اصلی واردات | ایالات متحده آمریکا 24.2% چین 12.1% برزیل 9.9% کلمبیا 4.3% آرژانتین 4.1% (2014 est.)[15] |
امور مالی عمومی | |
بدهیهای عمومی | 51.4% of GDP (2014 est.) |
درآمدها | $142.6 billion (2014 est.) |
مخارج | $204 billion (2014 est.) |
رتبه اعتباری | استاندارد اند پورز:[16] CCC (Domestic) CCC (Foreign) CCC (T&C Assessment) Outlook: Negative Moody's:[17] CCC Outlook: Negative |
ذخایر خارجی | $13.2 billion (Mar 31 2016)[19] |
منبع اصلی دادهها: اطلاعاتنامهٔ جهان سازمان سیا همهٔ مقدارها -مگر موردهای ذکرشده- به دلار آمریکا است |
ونزوئلا تولیدکننده و صادرکنندهٔ محصولات صنعتی سنگینی نظیر فولاد، آلومینیم و سیمان است که تولیدشان در نزدیکی کیودد گواینا در نزدیکی سد گوری متمرکز شده، که یکی از بزرگترین سدهای جهان و تولید کنندهٔ حدود سه چهارم از برق ونزوئلا است. دیگر تولیدات قابل توجه شامل الکترونیک و خودرو و همچنین نوشیدنی و خوراک. کشاورزی در ونزوئلا حدود ۳٪ از تولید ناخالص داخلی، ۱۰ درصد از نیروی کار و حداقل یک چهارم از زمین ونزوئلا را به خود اختصاص دادهاست. ونزوئلا صادرکنندهٔ برنج، ذرت، ماهی گرمسیری میوه، قهوه، گوشت خوک و گوشت گاو است. با وجود روابط تیره بین دو کشور ایالات متحده آمریکا و ونزوئلا این کشور مهمترین شریک تجاری ونزوئلا است. صادرات ایالات متحده به ونزوئلا شامل ماشین آلات کشاورزی، محصولات پزشکی، ابزار و ماشین است. ونزوئلا یکی از تأمین کنندگان خارجی نفت به ایالات متحده است. حدود ۵۰۰ شرکت ایالات متحده در ونزوئلا نمایندگی دارند.
بنا بر بانک مرکزی ونزوئلا دولت از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۸ حدود ۳۲۵ میلیارد دلار از طریق تولید نفت و صادرات عایدی داشته و بنا بر آژانس بینالمللی انرژی به تاریخ اوت ۲۰۱۵ این کشور ۲٫۴ میلیون بشکه در روز تولید نفت داشته که ۵۰۰٬۰۰۰ تایش به ایالات متحده آمریکا صادر شدهاست. پس از «انقلاب سوسیالیستی» هوگو چاوز نیمی از ابرشرکت عظیم نفتی پترولئوس دی ونزوئلا در سال ۲۰۰۲ با اخراج بیشتر ۲۰٬۰۰۰ سرمایه انسانی کارامد ناراضی آن تعدیل شد و دولت با اعمال سختگیرانه کنترل ارز در سال ۲۰۰۳ تلاش کرد از فرار سرمایه جلوگیری کند. از آن زمان تولید نفت افولی مداوم داشته و واحد پول چندین بار ارزش خود را از دست داده و در اقتصاد اخلال ایجاد شدهاست. علاوه بر آن کنترل قیمت، خلع ید تعداد زیادی از مزارع و صنایع مختلف و دیگر سیاستهای بحثبرانگیز دولت از جمله توقف هر گونه دسترسی به ارز خارجی به نرخ رسمی معقول دولتی، منجر به تشدید کمبودها در ونزوئلا و افزایش شیب قیمت کالاهای رایج از جمله مواد غذایی و آب و محصولات خانگی و قطعات یدکی ابزارها و لوازم پزشکی شده که بسیاری از تولیدکنندگان را وادار به توقف یا کاهش تولید یا در نهایت رها کردن این کشور شدهاست چنانکه چند شرکت فناوری و اکثر سازندگان خودرو چنان کردهاند. در سال ۲۰۱۵ ونزوئلا با بیش از ۱۰۰ درصد تورم بالاترین نرخ در جهان را دارد که بالاترین میزان در تاریخ این کشور بوده و تورم به ۷۰۰ درصد در سال ۲۰۱۶ و نزدیک به ۲۰۰۰ درصد در سال ۲۰۱۷ برسد در حالی که نرخ فقر بین ۷۶ تا ۸۰ بودهاست.