احمد یکم
چهاردهمین سلطان عثمانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
احمد یکم، (۹ می ۱۵۸۸ یا ۱۸ آوریل ۱۵۹۰–۲۲ نوامبر ۱۶۱۷) چهاردهمین سلطان عثمانی بود. احمد یکم پس از درگذشت پدرش محمد سوم در ۲۲ دسامبر ۱۶۰۳ میلادی به حکومت رسید و تا هنگام مرگش در ۲۲ نوامبر ۱۶۱۷ میلادی سلطنت داشت.[1]
احمد یکم | |
---|---|
سلطان امپراتوری عثمانی خادم الحرمین الشریفین خلیفه مسلمین امیرالمؤمنین | |
چهاردهمین سلطان عثمانی | |
سلطنت | ۲۲ دسامبر ۱۶۰۳ – ۲۲ نوامبر ۱۶۱۷ |
پیشین | محمد سوم |
جانشین | مصطفی یکم |
زاده | ۹ می ۱۵۸۸ مانیسا، امپراتوری عثمانی |
درگذشته | ۲۲ نوامبر ۱۶۱۷ (۲۹ سال) کاخ توپقاپی، استانبول، امپراتوری عثمانی |
آرامگاه | |
همسران | ماهپیکر سلطان ماهفیروز سلطان |
فرزند(ان) | عثمان دوم شاهزاده محمد مراد چهارم شاهزاده بایزید شاهزاده قاسم ابراهیم یکم |
خاندان | خاندان عثمانی |
پدر | محمد سوم |
مادر | خندان سلطان |
طغرا |
سلطان احمد با وجود سن کم، از سلاطین بزرگ عثمانی شمرده میشود.[1] او سلطانی سازنده وصف میشود که به ساختن بناها و مسجدها همّت میگماشت که مشهورترین آنها، مسجدی در استانبول است که به نام خودش شهرت یافته که از نمادهای هنر معماری اسلامی میباشد. همچنین به بازسازی بناهای زیارتگاهها پرداخت، مانند بهکرد بنای کعبه، تجدید بنای زادگاه فاطمه زهرا.[1] او همچنین مبالغ بسیاری به حجاز برای انفاق بر مستمندان میفرستاد. سلطان احمد حامی علم و علما نیز وصف شدهاست، او را «دوستدار اهل بیت» و «متمسک به سنت و تقوا» نیز نامیدهاند. احمد یکم در امور سیاسی نیز، شدید رفتار بودهاست. او همچنین به سوارکاری و پرتاب نیزه علاقه داشتهاست. به ادبیات نیز پرداخت و خود شاعری بود که به زبانهای ترکی و عربی سرود.[1] احمد اول با شاه عباس عهدنامه صلح بست و سلطه صفویان را بر آذربایجان و قفقاز به رسمیت شناخت. احمد اول همچنین نبرد با نیروهای هابسبورگ را پایان داد و در معاهده زیتواتوروک خراجگزاری اتریش به دولت عثمانی را لغو کرد. احمد اول از محمدآقا شاگرد معمار سنان خواست که مسجدی در مقابل مسجد ایاصوفیه در استانبول بنا کند؛ این مسجد امروزه به مسجد سلطان احمد معروف است. احمد اول در سال ۱۶۱۷ در اثر ابتلا به بیماری تیفوس درگذشت.
خندان سلطان مادر احمد یکم تلاش میکرد در امور او دخالت کند و بر تصمیمات او اثرگذار باشد، به ویژه مایل بود ارتباطات و رفتار شاه را کنترل کند. احمد یکم در اوایل پادشاهی خود، تحکم و قدرت از خود نشان داد اما اعتبار آن در معاهده زیتواتوروک که در سال ۱۶۰۶ امضا شد، لکه دار شد و به موجب آن خراج سالانه آرشیدوکنشین اتریش لغو شد. در زمان پادشاهی احمد یکم پس از شکست سخت او در جنگ عثمانی و صفوی (۱۸۱۸–۱۶۰۳) از شاه عباس بزرگ، مناطقی که بهطور موقت در جنگ عثمانی-صفویه (۱۵۷۸–۱۵۹۰) ضمیمه خاک عثمانی شده بودند مثل گرجستان، آذربایجان و سایر مناطق وسیع قفقاز، به موجب عهدنامه نصوح پاشا (۱۶۱۲ میلادی) به ایران واگذار شدند. پس از آن مرزهای جدید بر اساس همان خطی که در صلح آماسیه در سال ۱۵۵۵ تأیید شده بود، ترسیم شد.[2]